عنوان	بررسی تأثیر خصوصی‌سازی بر شدت اکولوژیکی به‌زیستن در ایران
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	ردپای اکولوژیک، خصوصی‌سازی، شدت اکولوژیکی به‌زیستن، مدل رگرسیون انتقال ملایم.
چکیده	پژوهش‌هایی که در ارتباط با خصوصی‌سازی در ایران انجام گرفته است، تنها ابعاد رشد و رونق اقتصادی و بهبود فعالیت‌های اقتصادی را مورد بررسی قرار داده و به دیگر ابعاد آن، به‌ویژه تأثیر مثبت و منفی خصوصی‌سازی بر محیط‌زیست، چندان پرداخته نشده است. با توجه ‌به نقش مهم خصوصی‌سازی بر شدت اکولوژیکی، در این مطالعه تلاش شده تا تأثیر خصوصی‌سازی بر شدت اکولوژیکی به‌زیستن با استفاده از رگرسیون انتقال ملایم طی دورۀ زمانی ۱۳۷۰ تا ۱۴۰۱ در ایران مورد بررسی قرار گیرد. نتایج حاصل از پژوهش تأثیر مثبت و معنادار خصوصی‌سازی بر شدت اکولوژیکی به‌زیستن را در قالب یک ساختار دورژیمی با مقدار آستانه‌ای ۱۱.۵۸ تأیید می‌کند، به‌گونه‌ای که شدت این اثرگذاری مثبت با عبور از سطح آستانه و وارد شدن به رژیم دوم افزایش می‌یابد. سرعت انتقال متغیر وابسته معادل ۹.۱۷ است و انتقال از رژیم ۱ به رژیم ۲ نسبتاً سریع اتفاق خواهد افتاد. در واقع خصوصی‌سازی نه‌تنها باعث بهبود شاخص شدت اکولوژیکی به‌زیستن نمی‌شود، بلکه سبب افزایش آن و سبب تخریب هرچه بیشتر محیط‌زیست خواهد شد.
پژوهشگران	محمد متین خسروی (نفر اول)، سامان قادری (نفر دوم)، بختیار جواهری (نفر سوم)