مشخصات پژوهش

عنوان	نانودرون‌پوشانی هورمون 17 -آلفا متیل‌تستوسترون در نانو ذرات کیتوزان و زیست‌کپسوله کردن آن در ناپلی آرتمیا (Artemia salina) به منظور تغییر جنسیت لارو ماهی فایتر (Betta splendens)
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	17- آلفا متیل‌تستوسترون؛ نرسازی؛ نانو رسانش؛ آبزی‌پروری؛ نانوکیتوزان؛ ماهیان زینتی.
چکیده	از آنجایی که ماهی فایتر نر زیباتر و از نظر تجاری ارزش بیشتری نسبت به ماهی ماده دارد، در پژوهش امکان تغییر جنسیت ماهی فایتر با تجویز هورمون 17- آلفا متیل‌تستوسترون معمولی در مقایسه با هورمون درون پوشانی شده در نانو ذرات کیتوزان (نانو هورمون)، به سه روش تجویز از طریق غوطه‌وری، تغذیه خوراک خشک و تغذیه با آرتمیای غنی‌سازی شده ارزیابی گردید. به منظور انجام این پژوهش تعداد 864 لارو تازه تخم‌گشایی شده ماهی فایتر در 27 آکواریوم 12 لیتری توزیع شدند (هر آکواریوم 32 عدد و هر تیمار آزمایشی 96 عدد لارو). لاروها در 9 گروه آزمایشی و در 3 تکرار به شرح زیر به مدت 69 روز مورد آزمایش قرار گرفتند: CW: غوطه وری در آب فاقد هورمون (کنترل آب)، MTW: تجویز هورمون معمولی از طریق آب، NMTW: تجویز نانو هورمون از طریق آب، CD: عدم تجویز هورمون و تغذیه با خوراک خشک محتوی نانو ذره کیتوزان فاقد هورمون (کنترل غذای خشک)، MTD: تجویز هورمون معمولی از طریق خوراک خشک، NMTD: تجویز نانو هورمون از طریق خوراک خشک، CA: عدم تجویز هورمون و تغذیه با ناپلی آرتمیای غنی‌سازی شده با نانو ذره کیتوزان فاقد هورمون (کنترل غذای زنده)، MTA: تجویز هورمون معمولی از طریق ناپلی آرتمیای غنی‌سازی‌شده و NMTA: تجویز نانو هورمون از طریق ناپلی آرتمیای غنی‌سازی شده. نتایج نشان داد که شاخص‌های افزایش وزن (WG)، ضریب رشد ویژه (SGR) و شاخص وضعیت (CF) در هر سه روش در ماهیان نر که تیمار حاوی NMTW، NMTD و NMTA دریافت کرده بودند، نسبت به تیمارهای شاهد افزایش معنی‌دار نشان داد. ارتفاع ساقه دمی (CPD) در ماهیان نر که تیمار حاوی NMTW دریافت کرده بودند و همچنین طول سر (HL) در ماهیان نر که تیمار حاوی NMTA دریافت کرده بودند افزایش معنی‌دار نشان داد. درصد نرسازی در ماهیان تیمار NMTW و MTW به ترتیب 09/71 و 49/67 درصد بود که نسبت به تیمار CW (77/39 درصد) افزایش معنی دار نشان داد. درصد نرسازی در تیمارهای NMTD و MTD به ترتیب 77/67 و 95/66 درصد بود که نسبت به تیمار CD (75/49 درصد) افزایش معنی دار نشان داد. درصد نرسازی در تیمارهای NMTA و MTA به ترتیب 79/72 و 48/64 درصد بود که نسبت به تیمار CA (81/40 درصد) افزایش معنی دار نشان داد. نتایج بافت‌شناسی گنادها نیز موفقیت نرسازی را در تمام نمونه‌های بررسی شده تایید کرد. براساس نتیجه‌گیری نهایی این مطالعه، استفاده از هورمون 17- آلفا متیل‌تستوسترون به‌صورت تغذیه با خوراک، عملکرد ضعیف‌تری در مقایسه با تجویز هورمون از طریق دو روش غوطه وری و غنی‌سازی آرتمیا نشان داد، در هر سه روش هورمون های نانو درون‌پوشانی شده در مقایسه با هورمون های معمولی بهتر عمل کرده بودند.
پژوهشگران	برزان بهرامی کمانگر (استاد راهنما)، سید علی جوهری (استاد راهنما)، شیوا نیک روش (دانشجو)