عنوان	تجربۀ زیستۀ سعدی و موثق نمایی رخداد/خبرهای گلستان
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	سعدی، گلستان، موثق نمایی، تجربه زیسته
چکیده	آداب‎نامه های کلاسیک فارسی بنا به کارکرد هدایتی-بازدارنده ‎ای که برای آن‎ها مفروض است، مشحون از ردّپاهای آشکار و ضمنی مولف-راویان رخداد/خبرها به قصد جهت دهی به فهم/تفسیرِ شنونده/خواننده ‎هاست. گلستان سعدی در مقام متنی آداب‎نامه ‎ای دربردارندۀ وجوهی از مداخله ‎های مذکور در برساخت حکایت/واقعیت‎هاست. یکی از اشکال مداخله ‎در گلستان، به کارگیری انواع گفتمان وجهی به قصدِ موثق نمایی رخداد/خبرهای موضوع بازنمایی است. در این نوشتار انواع موثق‎نمایی مولف-راوی گلستان در قالب تجربۀ زیسته وی با رویکردی پدیدار-روایت‎شناختی دلالت یابی و تفسیر شده است. نتیجه نشان می دهد که مولف-راوی گلستان سعی کرده است بسیاری از رخداد/خبر‎های مندرج در حکایت‎ها را با تکیۀ بر ضمیر اول شخص در قالب تجربۀ زیستۀ خود بازنمایی کند. بدین صورت که در آغاز حکایت‎های مذکور، گاهی هم در میانۀ حکایت، با اشاره به برخی از کنش‎های ادراکی حسّی یا سایر نشانگان نزدیکی؛ حضور باواسطه یا بی ‎واسطۀ خود با زمان/مکان وقوع رخداد یا منبع تولید آن را در قالب سه منِ بلاغی، ناظر و فردی اعلان کرده است. این نزدیک ‎نمایی ضمنِ موثق ‎نماییِ رخداد/خبر‎ها درصدد است تا دانایی/باور بازنمایی ‎شده در آن‎ها را نیز در نظر شنونده/خواننده، قطعی/درست بنمایاند.
پژوهشگران	پارسا یعقوبی جنبه سرائی (نفر اول)، عمر محمد سعید (نفر دوم)