عنوان	مقایسه تحلیلی متن نمایشنامه‌های برگرفته از داستان سیاوش با روایت فردوسی
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	انواع اقتباس واگنر جنبه‌های نمایشی شاهنامه داستان سیاوش فردوسی
چکیده	شاهنامه به عنوان شاهکار بزرگ ادبی و سند هویّت ملّی به محض انتشار، به‌رغم موانع و مشکلات، در زندگی مردم راه یافته‌است. پس از آن، مردم در هر دوره‌ای متناسب با امکانات و شیوه‌های زندگی، شکل و قالب خاص برای تداوم شاهنامه برگزیده‌اند از جمله نقالی و شاهنامه‌خوانی. این شکل مشهور و کهن با همه ارزشمندی‌اش، در عصر ما آهسته آهسته جایش را به قالب‌های دراماتی نوین بخشیده‌است. بیان هنری و جنبه‌های دراماتیک شاهنامه نیز به هنرمندان این امکان را داده ‌است که داستان‌های آن را به گونه‌های دیگر هنری از جمله نمایشنامه تبدیل کنند. به منظور تبیین ارزش و جایگاه جنبه نمایشی شاهنامه، پنج نمایشنامه مقتبس از داستان سیاوش را برگزیده‌ایم. برای شناخت، تفکیک و روشنگری در تعیین نقاط ضعف و قوتِ نمایشنامه‌ها از تقسیم بندی واگنر در شناسایی انواع اقتباس استفاده کرده‌ایم. این بررسی نشان می‌دهد نویسندگان نمایشنامه، بیشتر به اقتباس تفسیری متمایل هستند و روی‌آوردن به اقتباس‌های قیاسی و جابه جایی، بیشتر مبتنی بر نوگرایی است تا توجه به مخاطبان عمومی.
پژوهشگران	تیمور مالمیر (نفر اول)، چیمن خوشنمای بهرامی (نفر دوم)