عنوان	انباشت الکتروشیمیایی نانو فیلم پروسکایت بر روی الکترود شیشه هادی و کاربرد آن در فرایند الکتروکاتالیزی
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	پروسکایت,الکتروشیمیایی,الکترود‌شیشه‌هادی,الکتروانباشت,متادن,استونیتریل
چکیده	امروزه به دلیل کاربردهای متنوع، تهیه و ساخت انواع ساختارها و فیلم های پروسکایت بسیار مورد توجه قرار گرفته است. از اینرو این کار پژوهشی بر روی توسعه روش ساخت فیلمهای پروسکایت در ابعاد نانو تمرکز شده است. در این پایان نامه از روش الکتروشیمیایی برای لایه نشانی پروسکایت بر روی سطح الکترود شیشه هادی استفاده شده است. به دلیل ناپایداری اغلب ساختارهای پروسکایت در محیطهای آبی، از محیطهای غیر آبی برای انباشت الکتروشیمیای فیلم CsPbI2Br استفاده شده است. کنترل شرایط برای تهیه یک فیلم یکنواخت و پایدار از چالشهای اساسی این کار است. در این راستا سعی شد تا با انتخاب الکترولیت مناسب و همچنین بهینه کردن شرایط از جمله کنترل پتانسیل اعمال شده اقدام به انباشت فیلم یکنواختی از پروسکایت شود. در بخش اول از مایع بونی به عنوان الکترولیت استفاده شده و از تکنیک ولتامتری چرخه ای و از یک سلول سه الکترودی برای تهیه فیلم پروسکایت مورد نظر استفاده شد. نتایج مطالعه ساختار تهیه شده نشان دهنده تشکیل یک فیلم نازک، یکنواخت و در ابعاد نانو بود. در بخش دوم انباشت الکتروشیمیایی در محلول استونیتریل به عنوان الکترولیت انجام شد. و فیلم تهیه شده با تکنیک‌های تصویر برداری و اسپکتروسکوپی و روش‌های الکتروشیمیایی مورد مطالعه قرارگرفت. تصویر برداری با میکروسکوپ الکترونی (FE-SEM) و آنالیز عنصری (EDX) سنتز فیلم نازکی از پروسکایت CsPbI2Br را تایید می کند. در ادامه کارایی الکترود شیشه هادی اصلاح شده با پروسکایت را برای اندازه گیری متادون و اکسی کدون با روش دیفرانسیل پالس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان دهنده کارای الکترود شیشه هادی پوشش داده شده با پروسکایت برای اندازه گیری بود. بر اساس نتایج و در شرایط بهینه (pH =7 و پتانسل اعمالی 0.5 ولت نسبت به Ag/AgCl) حد تشخیص و محدوده غلظتی روش به ترتیب 5 میکرومولار و 10 میکرومولار بدست آمد. به منظور بررسی کارایی روش در حضور گونه های مزاحم احتمالی کارای الکترود تهیه شده در حضور یوریک اسید و کافیین و ویتامینC مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که گونه های مورد نظر مزاحمت جدی در اندازگیری متادون و اکسی کدون نداشتند.
پژوهشگران	رحمان حلاج (استاد راهنما)، میدیا خسروی (دانشجو)