عنوان	مدل علی پیش­ بینی فرسودگی شغلی براساس عدم توازن تلاش-پاداش با میانجیگری سبک­های مقابله­ ای در زنان شاغل
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	فرسودگی شغلی, تعارض کار–خانواده, سبک‌های مقابله‌ای, تلاش–پاداش, زنان شاغل
چکیده	هدف این پژوهش بررسی برازش مدل علی پیش‌بینی فرسودگی شغلی براساس عدم توازن تلاش-پاداش و نقش میانجی سبک‌های مقابله‌ای در زنان شاغل بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر شیوه اجرا توصیفی–همبستگی و مبتنی بر مدل‌یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان زن رسمی و پیمانی سازمان مرکزی دانشگاه آزاد اسلامی در تهران در پاییز ۱۴۰۳ بود. از میان آنان ۳۲۰ نفر به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارها شامل پرسشنامه فرسودگی شغلی اِسچافلی و همکاران (۲۰۲۰)، پرسشنامه عدم توازن تلاش- پاداش سیگریست (2013) و پرسشنامه سبک‌های مقابله‌ای فولکمن و لازاروس (۱۹۸۰) بود. تحلیل داده‌ها با آزمون‌های همبستگی پیرسون، بررسی مفروضه‌های مدل‌یابی و شاخص‌های برازش مدل ساختاری در نرم‌افزارهای SPSS-22 و AMOS-24 انجام شد. نتایج نشان داد مدل ساختاری از برازش مناسب برخوردار است (CFI=0.925، GFI=0.913، AGFI=0.870، RMSEA=0.069). عدم توازن تلاش–پاداش اثر مستقیم و مثبت معناداری بر فرسودگی شغلی داشت (β=0.265، p<0.001). سبک مقابله‌ای هیجان‌مدار اثر مستقیم و مثبت بر فرسودگی شغلی داشت (β=0.204، p<0.001) و سبک مقابله‌ای مسئله‌مدار اثر مستقیم و منفی بر آن نشان داد (β=-0.290، p<0.001). همچنین اثر غیرمستقیم تلاش–پاداش بر فرسودگی شغلی از طریق هر دو سبک مقابله‌ای تأیید شد (Z=2.31 و Z=2.84). عدم توازن تلاش–پاداش یکی از عوامل کلیدی در فرسودگی شغلی زنان است و سبک‌های مقابله‌ای نقش مهمی در تعدیل این رابطه دارند. تقویت راهبردهای مقابله‌ای مسئله‌مدار و بهبود نظام پاداش سازمانی می‌تواند در کاهش فرسودگی شغلی زنان مؤثر باشد.
پژوهشگران	سودابه علی محمدی (نفر اول)، امید مرادی (نفر دوم)، محمود گودرزی (نفر سوم)، انور دست باز (نفر چهارم)