عنوان	گفتمان سالمندان مبتالبه زوال عقل نوع آلزایمر: پیوستگی محاوره ای
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	زبانشناسی بالینی، گفتمان، آلزایمر، پیوستگی فراگیر، پیوستگی موضعی
چکیده	پیوستگی یکی از ویژگی های ساخت گفتمان است که فقدان آن در گفتمان سالمندان مبتالبه زوال عقل نوع آلزایمر سبب درکنشدن گفتمان این بیماران می شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی پیوستگی در گفتمان سالمندان کُردزبان مبتالبه زوال عقل نوع آلزایمر انجام گرفته است. ماهیت روششناختی این پژوهشِ کمّی و علّی مقایسهای بوده که در یکی از خانههای سالمندان کرمانشاه در سال 1398 انجام گرفته است. جامعه آماری شامل 20 نفر)10 نفربیمار زوال عقل نوع آلزایمر و 10 نفر سالمند سالم( بود که بر اساس سن )63 تا 75 ساله(، جنسیت )زن و مرد(، بی سوادبودن و گویشور زبان کُردی بودن ) گویش کلهری( همتا شده اند. آزمون تعیین سطح کارکرد حافظه برای تعیین میزان زوال عقل برگزار و افراد با نمرات میان 0/5 و 2 انتخاب شدند. سپس، آزمودنی ها به مدت 10 دقیقه به پرسشهای مربوط به خانواده، زندگی و فعالیتهای روزمره و نیز، چگونگی برگزاری مراسم عید نوروز پاسخ دادند. بررسی پیوستگی در پژوهش حاضر بر اساس دیدگاه لین و همکاران انجام گرفته و نتایج آماری با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه 16 و آزمون تی مستقل به دست آمد. یافته ها حاکی از آن است که تفاوت معناداری در استفاده از پیوستگی فراگیر و پیوستگی موضعی در گفتمان دو گروه سالمندان کُردزبان مبتالبه زوال عقل نوع آلزایمر و سالمندان طبیعی وجود دارد. همچنین، نتایج نشان داد که میزان استفاده از هر دو نوع پیوستگی فراگیر و پیوستگی موضعی در گفتمان سالمندان کُردزبان مبتالبه زوال عقل نوع آلزایمر از فراوانی کمتری برخوردار است، اگرچه نبود پیوستگی فراگیر مشهودتر است.
پژوهشگران	مسعود دهقان (نفر اول)، نیما مشتاقی (نفر دوم)، کورش صابری (نفر سوم)