|
عنوان
|
تحلیل دیدگاه فقها درباره حکم لفظ طلاق (ته ڵاقم که وتبێ) نزد کردها
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
طلاق، نیت، عبارات صریح و کنایی، ته ڵاقم که وتبی.
|
|
چکیده
|
طلاق در اسلام به منظور پایان دادن به اختلاف و ناسازگاری میان زوجین وضع شده و به معنای پایان دادن به عقد ازدواج با بیان الفاظ مخصوص است. طلاق به مانند سایر قوانین و قرادادهای اسلامی دارای شروط و قوانین مشخصی می باشد، ازاینرو الفاظی برای بیان آن قرار داده شده است که در اصطلاع شرعی با عنوان صیغه طلاق شناخته می شود و یکی از ارکان طلاق می باشد. اگر لفظ استفاده شده از جمله الفاظ صریح باشد با گفتن آن، طلاق واقع می-شود، اما در الفاظ کنایی و غیر صریح لازم است لفظ گفته شده با نیت قلبی همراه باشد. الفاظ مورد استفاده برای طلاق در مناطق مختلف، متفاوت می باشند. در این صورت لازم است این الفاظ مورد بررسی قرار گرفته و مشخص شود که آیا این الفاظ صریح هستند یا کنایی. در بعضی از مناطق کردنشین لفظ (ته ڵاقم که وتبێ) استفاده می شود که علما در بررسی و حکم آن اختلاف دارند. پژوهش حاضر با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی این موضوع پرداخته و نظرات فقها، به ویژه اظهارات فقها کرد و دلایل آنها از مصادر فقهی قدیم و جدید در باره لفظ مذکور، جمع آوری شده و پس از بررسی اظهارات علما به این نتیجه رسیده است که در مورد لفظ (ته ڵاقم که وتبێ) سه رأی وجود دارد؛ رأی اول: لفظ (ته ڵاقم که وتبێ) صریح است، رأی دوم: لفظ (ته ڵاقم که وتبێ) لغو است و رأی سوم: لفظ (ته ڵاقم که وتبێ) کنایی است. با توجه قوت دلایل رأی اول و سازگاری آن با مقاصد شریعت از دو رأی دیگر قوی تر می باشد.
|
|
پژوهشگران
|
سهیلا رستمی (استاد مشاور)، وریا حفیدی (استاد راهنما)، احمد محمد عبدالله (دانشجو)
|