مشخصات پژوهش

عنوان	پژوهشی در اشعار مسجع و اوزان دوری غزلیات شمس مولانا جلال الدین بلخی
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	غزلیات شمس، اشعار مسجع، اوزان دوری
چکیده	انواع شعر در نظر ایرانیان دوره اسلامی بیشتر به حسب هیأت ظاهری آنها تقسیم می شد و می گفتند: «شعر در عرف جمهور کلام م.زون و مقفی است». (صفا 45:1357) با توجه به تعریف شعر در عرف ادبا، شعر را به مثنوی، قصیده، غزل، قطعه و غیره تقسیم می کنند.(صفا 46:1257) غزل و تغزل از حیث ظاهر مانند قصیده و از حیث شماره ابیات کوچکتر از آن است، معمولا به موضوعات غنایی اختصاص دارد خواه عاشقانه و خواه عارفانه.(صفا 47:1357). مولانا از غزل سرایان نامور قرن هفتم به شمار است و غزل های او بیشتر تحت تأثیر جذبه ها و احوال قلبی سروده شده و در آنها قصد تعلیم نبوده است.به همین سبب شور و وجد و حال و عواطف و احساسات در این غزل ها فوران دارد و از نظر بیان و زبان نیز، گوینده را مست و ناهشیار می نمایاند.(غلامرضایی 261:1377) اشعار مسجع طبق تعریف استاد همایی به اشعاری گفته می شود که دارای سجع میانی باشند.(همایی 43:1367) و طبق تعریف دکتذ شمیسا اوزانی است که قوافی میانی داشته باشند.(شمیسا 61:1369) مولانا جلاالدین بلخی که از غزل سرایان و مثنوی گویان این دوره است غزل های فراوانی به این شیوه فراهم آورده است که در این پژوهش به بررسی صوری و موسیقایی و معنایی این گونه از اشعار می پردازیم.
پژوهشگران	طیبه فدوی (استاد مشاور)، سید اسعد شیخ احمدی (استاد راهنما)، لیلا شهبازی (دانشجو)