|
چکیده
|
قاضی حسین از فقهای قرن پنج هجری است که در سرزمین خراسان به امر مهم فقه آموزی مشغول بود. تالیفات و فتاوای ایشان بیانگر جایگاه والای وی در مذهب شافعی است. قاضی حسین همانند دیگر فقهای این دوره مشغول شرح و تفسیر فتاوی موجود در مذهب بود و در صدد تشکیل مذهبی جدید نبوده است. اما مانند دیگر فقهای بزرگ در پاره ای از موارد فقهی با آرای مذهب موافق و در پاره ای دیگر مخالفت داشته است. از علل و عوامل اصلی این نوع اختلافات تاثیر شرایط زمانی و مانی و دسترسی به دلایل جدید و گاهی فهم جدید ی از نص می باشد.
|