مشخصات پژوهش

عنوان	اثربخشی دو رویکرد طرح واره درمانی و دلبستگی درمانی بر سبک های دلبستگی دانشجویان مرحله عقد
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	طرح واره درمانی، طرح واره های ناسازگار اولیه، دلبستگی درمانی، سبک های دلبستگی
چکیده	چکیده مقدمه: هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی دو رویکرد طرحواره درمانی و دلبستگی درمانی بر سبک های دلبستگی می باشد. روش: روش تحقیق نیمه آزمایشی بوده که در آن از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده گردید. جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشگاه کردستان که در مرحله عقده بودو برای ازدواج دانشجویی در واحد ازدواج دانشجویی دفتر نهاد رهبری آن دانشگاه ثبت نام کرده بودند. روش نمونه گیری به صورت در دسترس بود که ابتدا تمام آزمودنی ها (جامعه آماری) ابزارهای پژوهش را تکمیل نموده و از میان آن ها تعداد 67 نفر از افرادی که نمره پایینی را درسبک های دلبستگی به دست آوردند، گزینش و سپس از این تعداد، به طور تصادفی 45 نفر انتخاب شدند. این نمونه 45 نفری به صورت تصادفی در سه گروه پژوهش یعنی گروه طرحواره درمانی، دلبستگی درمانی و کنترل هر کدام به تعداد 15 نفر گمارش شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سبک های دلبستگی هازن و شیور بود که هر سه گروه طرحواره درمانی و دلبستگی درمانی و کنترل بعد از تکمیل پیش آزمون و 10 جلسه درمانیِ انفرادی آن ها را تکمیل کردند. بعد از سه ماه و در مرحله پی گیری، آزمودنی ها ابزار پژوهش را مجدداً تکمیل نمودند. روش تجزیه و تحلیل داده ها، تحلیل واریانس یک راهه روی نمرات تفاضل بود. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که در افزایش سبک دلبستگی ایمن، روش دلبستگی درمانی معنادار بوده است (002/0=p). در کاهش سبک دلبستگی نا ایمن، روش دلبستگی درمانی اثر معناداری داشته است (042/0=p) اما در کاهش سبک دلبستگی دوسوگرا هیچ کدام از روش های درمانی تأثیر معناداری نداشته اند. نتیجه گیری: روش دلبستگی درمانی در کاهش سبک نا ایمن و افزایش سبک ایمن، روشی مناسب است که در مشاوره زوج های جوان مؤثر است.
پژوهشگران	مهدی نامداری پژمان (نفر چهارم)، باقر ثنایی ذاکر (نفر دوم)، علی محمد نظری (نفر سوم)، احمد امانی (نفر اول)