قرق مرتع یکی از روش های احیای پوشش گیاهی در مرتعداری و آبخیزداری است. زیرا افزایش تراکم پوشش گیاهی در پهنه های تحت قرق موجب افزایش حفاظت خاک و در نتیجه تثبیت و پایداری آن و کاهش هدر رفت خاک و تولید رسوب می شود. قرق به عنوان یکی از روش های اصلاح مرتع در بهبود وضعیت این مراتع مؤثر می باشد. در این مطالعه، اثر مدیریت قرق در مقایسه با چرا بر خصوصیات شیمیایی خاک در مراتع شهرستان دهگلان مورد ارزیابی قرار گرفت .برای این منظور منطقه قرق انتخاب و با منطقه مجاور آن که تحت چرای دام بود، مقایسه گردید. در هر یک از سایت های مطالعاتی مناطق معرف تعیین شده و نمونه برداری خاک به روش تصادفی- سیستماتیک انجام شد. فاکتورهای درصد کربن آلی، میزان هدایت الکتریکی، نیتروژن کل، فسفر قابل جذب، نسبت کربن به نیتروژن و اسیدیته در آزمایشگاه اندازه گیری شدند و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل انجام شد. نتایج نشان داد که قرق باعث افزایش کربن و نیتروژن خاک شده است، ولی مقدار اسیدیته خاک کاهش یافته است. در میزان فسفر و نسبت کربن به نیتروژن در دو منطقه نیز تغییر معنی داری مشاهده شد.
