امروزه شاهد سازمان هایی هستیم که مدل های جدید کسب و کار را بکار می گیرند و با استفاده از منابعی رشد و رقابت می کنند که متفاوت از گذشته است. در اقتصاد مبتنی بر دانش، محصولات و سازمان ها براساس دانش زندگی می کنند و موفق ترین سازمان ها، آن هایی هستند که از این دارائی ناملموس به نحو بهتر و سریع تری استفاده می کنند. از دیدگاه استراتژیک، امروزه از سرمایه فکری به منظور خلق و افزایش ارزش سازمانی استفاده می شود و موفقیت یک سازمان به توانایی اش در مدیریت این منبع کمیاب بستگی دارد، این قابلیت مهم سازمانی در مقایسه با سازمان های دیگر می تواند مزیت رقابتی پایدار ایجاد می کند. پژوهشگران به فوائدی که همه ذینفعان سازمان، کارکنان، مدیران، سرمایه گذاران و دولت از طریق پذیرش سرمایه فکری به عنوان یک منبع و از طریق ارزیابی کارایی آن بدست می آورند، اعتقاد دارند(پولیک ،2004؛ چن و همکاران،2005). پژوهشگران معتقدند سرمایه فکری اهرمی برای حفظ مزیت رقابتی باثبات است. در نتیجه شناسایی، ارزیابی و مدیریت سرمایه فکری برای سازمان ها بسیار مهم است(چانگ ، 2007). از طرف دیگر، وقتی بانک ها را همچون مجموعه ای فرض کنیم که با دقت و حساسیت طراحی و خلق می شوند تا رسالت و نقش اقتصادی، علمی و اجتماعی خود را مبنی بر ارتقای اقتصاد کشور بر حسب زمان و شرایط اقتصادی عهده دار شود. در می یابیم که با تلفیق دانش مدیریت و علوم مختلف و همچنین تمرکز بر سرمایه های فکری موجود در این نهاد، مدیریت و اداره مطلوب و صحیح بانک ها میسر است.
