زمینه و هدف: جنگلهای بلوط زاگرس شمالی از دیرباز جهت سرشاخه زنی و تعلیف دام ﻣﻮرد استفاده بوده و در نهایت توسط مردم بومی مورد تخریب قرار گرفته است. از اینرو در این پژوهش تلاش شد تا تأثیر سرشاخه زنی درختان (گلازنی) بر برخی خصوصیات شیمیایی خاک مورد بررسی قرار گیرد. مواد و روشها: دو منطقه جنگلی با حداقل فاصله و بیشترین تشابه شامل منطقه کمتر دستخورده به عنوان منطقه شاهد و توده ی دیگری که هر سه سال یکبار جهت تعلیف دام سرشاخه زنی میشود، انتخاب شدند. در هر توده 10 نمونه ترکیبی خاک از عمق 15-0 سانتیمتری و در زیر تاج درختان برداشت شد. درنهایت درصد کربن آلی، نیتروژن، پتاسیم، فسفر، کلسیم و منیزیم و همچنین نسبت C/N خاک این دو منطقه مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد به جز نسبت C/N و میزان منیزیم، سایر عناصر در دو منطقه دارای اختلاف معنی دار بودند. میزان کلسیم و اسیدیته در منطقه گلازنی شده نسبت به شاهد بیشتر بود، در حالیکه درصد کربن آلی و نیتروژن، پتاسیم، فسفر و هدایت الکتریکی نسبت به منطقه شاهد، کمتر بود. بحث و نتیجه گیری: طبق نتایج به دست آمده از این تحقیق، حفظ درختان و عدم سرشاخه زنی آنها در منطقه شاهد، سبب شکل گیری شرایط خاکی مناسب تری در مقایسه با توده گلازنی شده میگردد. با گلازنی توده های بلوط و برداشت شاخ و برگ آنها از جنگل و عدم برگشت آنها به خاک جنگلی، ورود مواد آلی به خاک کاهش یافته و این بر روی عناصر غذایی خاک مناطق جنگلی تأثیر منفی گذاشته و در دراز مدت باعث فقر غذایی خاک خواهد شد.
