رشد سریع مناطق شهری و ورود وسایل نقلیهی موتوری به شهرها به ویژه بعد از انقلاب صنعتی باعث پدید آمدن مشکلات فراوانی برای محیط زیست و اکوسیستم های طبیعی شد. این امر باعث شده تا بسیاری از کشورها به صورت جدی به فکر حل این مشکل باشند، بنابراین حرکات مهمی در این زمینه صورت گرفت که یکی از مهمترین این حرکات را می توان بحث توسعه ی پایدار دانست که برای اولین بار در کمیسیون برانت لند) 7891 ( مطرح شده و در کنفرانس زمین ریو ) 7881 ( نیز به صورت جدی مطرح شده است. اما یکی از مسائل مهم مطرح شده در زمینهی پایداری اندازه گیری و سنجش آن است، از این رو در دهه های اخیر، شاخص ها و مفاهیم گوناگونی برای اندازهگیری و ارزیابی پایداری در سطوح شهری ارائه شده است. یکی از این شاخص ها که توجه بیشتری را در سطوح آکادمیک، سیاسی و آموزشی به خود جلب کرده است. ارزیابی جاپای بوم شناختی) EFA ( است. بنابراین در این پژوهش سعی شده است تا با روشی تحلیلی اسنادی ضمن پرداختن به مسئله ی پایداری شهری درکشور و الزام پایدار کردن توسعه های شهری، شاخص جاپای بوم شناختی و مسائل مربوط به آن از قبیل نحوهی محاسبه و مفاهیم پایه این شاخص به عنوان معیاری برای سنجش پایداری شهرها تبیین شود.
