بر هم خوردن تعادل منطقه ای و تمرکز بیش از امکانات در بعضی مناطق کشور ناشی از تغییرات جمعیتی و اقتصادی دهه های اخیر ایجاد نگرانی هایی در خصوص برنامه ریزی متعادل را در پی داشته است. به منظور دست یابی به توسعه متعادل، برنامه ریزی های مبتنی برواقعیت شناخت وضع موجود گامی اساسی در برنامه ریزی های توسعه است. در این پژوهش کاربردی سعی شده است تا بررسی شاخصهای 18 گانه در 4 بخش اقتصاد، بهداشت و درمان، آموزش و فرهنگ؛ سطح مختلف توسعه یافتگی مناطق 10 گانه کشور را مشخص نماییم. بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش مناطق ده گانه را میتوان در سه سطح توسعه یافته شامل مناطق ساحل جنوبی، مرکزی، خوزستان، زاگرس و کمتر توسعه یافته شامل مناطق البرز جنوبی، ساحل شمالی و فارس و در نهایت توسعه نیافته شامل مناطق خراسان، آذربایجان و جنوب شرقی رتبهبندی نمود. با در نظر گرفتن نتایج حاصل از این پژوهش میتوان اینگونه اشاره کرد که نظام برنامهریزی در ایران مبتنی در توسعه در مرکز بوده و کمتر به مناطق مرزی کشور توجه شده است، که این امر توجه بیشتر به مناطق مرزی به منظور دستیابی به توسعه متعادلتر را به امری لازم و ضروری بدل میکند.
