امنیت بهعنوان یک نیاز اساسی، در اجتماعات انسانی واجد جایگاه ارزشمندی در معیشت است. برنامهریزان و طراحان فضاهای اجتماعی در شهرها تلاش میکنند تا با شناسایی عوامل تهدید کننده امنیت به ویژه در فضاهای عمومی، امنیت را برای استفاده کنندگان از آن فضاها فراهم کنند. از طرفی زنان نیز در مقام نیمی از اجتماعات انسنی، به واسطه خصوصیات بیولوژیک، مسئولیتها و نگاه متفاوت در مقایسه با مردان، ارتباط متمایزی با فضا برقرار میکنند. آنان نیازمند تسهیلات خاصی در فضا هستند تا موجب افزایش اطمینان خاطر آنان از حضور امن در فضاهای شهری و بهویژه فضاهای عمومی مانند خیابانها شود. در این پژوهش سعی شده تا با استفاده از مطالعات میدانی، موضوع امنیت در فضاهای شهری با رویرد جنسیتی مورد مطالعه قرار گرفته و امنیت درک شده از فضا و میزان تردد و استفاده ک از فضا و ارتباط بین این دو مؤلفه مورد سنجش قرار گیرد. بدین منظور پس از بررسی مبانی نظری و تجارب مرتبط صورت گرفته در داخل و خارج کشور، ابعاد و شاخصها و متغیرهای مناسب انتخاب شده است. محدوده مورد مطالعه پژوهش با توجه به نوع و میزان حضور زنان و جذابیت بالای فضاهای عمومی واقع در مرکز شهر سنندج، خیابان فردوسی انتخاب گردیده است. دادههای مورد نیاز با توجه به اهداف مشخص پژوهش از طریق توزیع پرسشنامه در میان کاربران زن خیابان گردآوری شده است. نتایج حاصل از مطالعه نشان داد که عوامل مؤثر بر ایجاد ناامنی از دیدگاه زنان در خیابان فردوسی را میتوان در دو دسته عوامل اجتماعی و عوامل کالبدی قرار داد. از مهمترین عوامل اجتماعی میتوان به حضور بی هدف افراد، تراکم جمعیت، وجود دستفروشها و ... و از جمله عوامل کالبدی نیز میتوان به کفپوش نامناسب پیادهروها، عدم وجود کاربریهای متنوع، عدم وجود کاربریهای فعال در شب و روشنایی نامناسب معابر اشاره نمود.
