آمایش سرزمین، امری علمی با رویکردی فضایی در راستای شناسایی توانمندی های توسعه یک منطقه با در نظر گرفتن قابلیت ها و پتانسیل-های مکانی آن می باشد . هدف کلی آمایش سرزمین سازماندهی فضا به منظور بهره وری مطلوب از سرزمین در چهارچوب منافع ملی و در نتیجه توسعه پایدار و ایجاد رفاه اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی می باشد. در این میان گردشگری ابزاری مهم، کارساز، زود بازده و به عنوان یکی از ابعاد چند بعدی توسعه فضایی یک منطقه است. قابلیت گردشگری هر منطقه یکی از قابلیت های فضایی مورد بررسی در آمایش سرزمین است. یکی از جدیدترین شاخه های گردشگری، ژئوتوریسم است. این نوع گردشگری که شاخه ای از گردشگری مناطق طبیعی و شکلی از گردشگری پایدار به شمار می رود، روی ژئوسایتها و چشم اندازهای ژئومورفولوژیکی تأکید دارد. این نقش مهم گردشگری باعث شده که امروزه این صنعت به یکی از سریعترین بخشهای اقتصادی تبدیل گردد و این رشد سرسام آور در آینده نیز ادامه پیدا کند. ژئوتوریسم سبب شده که مناطقی از ایران با توجه به ویژگی های طبیعی، زمین شناسی و ژئومورفولوژیکی مانند انواع غارها از نامزدهای پیشنهادی برای ثبت در فهرست جهانی یونسکو در حوزه ژئوتوریسم معرفی شوند.
