پایه ریزی استراتژی های مناسب مدیریتی حفاظت از ذخیره گاه های ژنتیکی و همچنین بهره برداری صحیح از درختان نیازمند درک الگوی جغرافیای تنوع ژنتیکی جوامع طبیعی آن ها است. در این مطالعه، با استفاده از نشانگر مولکولی ISSR تنوع ژنتیکی درون و بین جمعیتی 125 ژنوتیپ برگرفته از 9 جامعه طبیعی برودار (Quercus brantii) در بخش شمالی جنگل های زاگرس (شهرستان های مریوان و بانه ) مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه واریانس مولکولی (AMOVA) نشان داد که تنوع ژنتیکی بین پایه های درون جمعیت ها، بیشتر از تنوع بین جمعیت ها است. به طوری که ضریب تمایز بین جمعیتی (Gst) به دست آمده از نشانگر ISSR 8/75% از تنوع ژنتیکی کل برودار را به تنوع بین پایه های درون جمعیت ها و 2/24% آن را به تنوع ژنتیکی بین جمعیت ها نسبت داد. همچنین بر اساس شاخص تنوع ژنتیکی، جمعیت های تاژان و بلکه به ترتیب از بیشترین و کمترین تنوع برخوردارند. دندروگرام به دست آمده از نشانگرهای ISSR در بلوط برودار نشان داد که دسته بندی مبتنی بر داده های نشانگری جمعیت ها از همخوانی ضعیفی با فواصل جغرافیایی و دوری و نزدیکی آن ها برخوردار است.
