سامانه های غذایی معمولاً ترکیبی از بیوپلیمرهای مختلف هستند که بررسی تعاملات بین آن ها بسیار مهم است. یکی از این تعاملات واکنش های الکترواستاتیکی است که «کواسرواسیون» نامیده می شود. کواسرواسیون یک فرایند جداسازی فازی مایع-مایع است که به دو دسته ساده و پیچیده (کمپلکس) تقسیم می شود. کواسرواسیون ساده زمانی اتفاق میافتد که در محلول فقط یک بیوپلیمر وجود دارد، درحالی که در کواسرواسیون پیچیده دو نوع بیوپلیمر دارای بار مخالف وجود دارند. کواسرواسیون پیچیده به دلیل داشتن ویژگی های منحصر به فردی مانند فرایند تهیه ساده، هزینه پایین و ضریب انکپسولاسیون بسیار بالا (تا 99٪) به خوبی شناخته شده است. طی تیتراسیون اسیدی دیسپرسیون بیوپلیمرها تغییرات مهمی در دیسپرسیون رخ می دهد و ترکیبات جدیدی تشکیل می شوند. pHای که در آن شاهد اولین افزایش دانسیته نوری هستیم را با pHc نمایش می دهند که در این نقطه اولین کمپلکس های محلول به دلیل واکنش های غیرکوالانسی بین دو بیوپلیمر تشکیل می شوند. pH بعدی با pHΦ1 نشان داده می شود که در آن تغییرات ماکروسکوپیک بوده و کمپلکس های نامحلول تشکیل می شوند. بعد از pHΦ1 با کاهش اندک pH کدورت به حداکثر می رسد این نقطه pHopt یا همان pHmax نامیده می شود که در این نقطه حداکثر واکنش الکترواستاتیکی بین دو بیوپلیمر با بار مخالف رخ می دهد و کواسرویت ها تشکیل شدند. در این نقطه کواسرویت های نامحلول در پایدارترین حالت هستند و بازده کواسرواسیون نیز به بیشترین مقدار خود می رسد. در نهایت با کاهش بیشتر pH، دانسیته نوری به شدت کاهش می یابد، این نقطه پایانی pHΦ2 نامیده می شود. در این نقطه کمپلکس ها تجزیه شده و بیوپلیمرها به صورت جدا از هم و محلول در سیستم وجود دارند. در این مطالعه مروری مهمترین روش های مورد استفاده برای تعیین این نقطه های بحرانی طی کواسرواسیون بررسی خواهد شد. در بین روش های مورد استفاده برای تعیین رفتار فازی بیوپلیمرها: بررسی شکل ظاهری، کدورت سنجی، پتانسیل زتا و اندازه ذرات، بازده کواسرواسیون، هدایت سنجی، عکس های حاصل از میکروسکوپ نوری و SEM، واکنش با متیلن بلو و اندازه گیری مقدار بیوپلیمرها در هرکدام از فازها را می توان نام برد.
