مشخصات پژوهش

عنوان	تاثیر پلی مورفیسم MCT1 بر عملکرد بی هوازی تکراری در مردان ورزشکار
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	پلی مورفیسم MCT1، تست وینگیت، لاکتات
چکیده	چکیده مقدمه: تجمع لاکتات در عضله یکی از عوامل ایجاد خستگی می باشد که منجر به افت و حتی پایان فعالیت ورزشی می شود. MCT1 از جمله عوامل انتقال دهنده لاکتات در عضله می باشد که مانع از تجمع آن می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر پلی مورفیسم MCT1 بر عملکرد کوتاه مدت در آزمون وینیگیت می باشد. روش کار: پژوهش حاضر از نوع تجربی با نمونه گیری تصادفی و بر اساس ملاک های تعیین شده برای ورود به پژوهش (رده سنی جوان، عدم مصرف دارو، مکمل و دخانیات) بود. 50 آزمودنی مرد تمرین کرده در 3 گروه AA:7)) و AT:26)) و با میانگین شاخص توده بدن (27/3 ±83/23) (قد: 64/8±180، وزن 93/13±56/77، سن: 45/5±02/24) ملاک های مورد نظر را دارا بودند. جهت تعیین پلی مورفیسم MCT1 از همه نمونه خون (یکبار) گرفته شد. به عبارت روشن تر، برای تعیین ژنوتیپ ورزشکاران از آن ها به میزان cc2 نمونه خون گرفته شد و پس از فریز کردن و جمع آوری کل نمونه های خونی همه آن ها برای آزمایش تعیین ژنوتیپ به آزمایشگاه دانشگاه گیلان ارسال شد. در سطح بعدی از تمامی 50 نفر حاضر در آزمون تست بی هوازی وینگت گرفته شد. در این تست هر نفر بعد از دادن نمونه خون، به مدت 30 ثانیه مستقل از سرعت چرخش، رکاب (دور بر دقیقه) و باتوجه به وزن بدنش تست گرفته شد تا از این طریق توان حداکثر (توان اوج) بر اساس حداکثر کادنس که فرد به آن دست یافته است محاسبه شد. بعد از 4 دقیقه استراحت مرحله دوم تست وینگیت 30 ثانیه ای به همان روال سابق از نمونه ها آزمون گرفته شد. مجددا 4 دقیقه به ورزشکار استراحت داده شد و مرحله سوم تست وینگیت همانند دو مرحله ابتدایی انجام شد. بعد از گذر از اجرای حداکثر، اجرا بطور یکنواخت کاهش یافت تا تست به پایان رسید. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها، از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و برای مقایسه میانگین های بین گروهی و آزمون تعقیبی استفاده گردید و سطح معنی داری P<0.05 در نظر گرفته شد. نتایج: با بررسی اختلاف بین میانگین های سه ژنوتیپ در مجموع تکرارهای AT وTT و پرداختن به پلی مورفیسم ژن MCT1 بر عملکرد کوتاه مدت با آزمون وینگیت مشاهده شد که تفاوت معناداری (05/0< P) بین گروه های ژنتیکی مختلف در تست وینگیت و فاکتور های مرتبط با این تست بین سه گروه ژنوتیپی در عملکرد بی هوازی در مردان ورزشکاران وجود ندارد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که هیچ کدام از آلل ها و ژنوتیپ MCT1 بر عملکرد کوتاه مدت و شاخص خستگی تاثیر مثبتی نداشت و احتمالا افراد با این آلل ها و ژنوتیپ ها بیشتر در عملکرد های طولانی مدت می توانند موفق باشند.
پژوهشگران	محمد رحمان رحیمی (استاد راهنما)، حسن فرجی (استاد مشاور)، اوین کانی سانانی (دانشجو)