مشخصات پژوهش

عنوان	پاسخ ویسفاتین، انسولین و مقاومت انسولین به دو شیوه اجرای حرکات مقاومتی در مردان دارای اضافه وزن
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده در مجلات علمی
کلیدواژه‌ها	فعالیت مقاومتی حاد، شیوه ارائه حرکات، ویسفاتین، مقاومت به انسولین
چکیده	پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر حاد شیوه ارائه فعالیت مقاومتی بر هورمون های ویسفاتین، انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن انجام گرفت. 31 مرد جوان )میانگین 23 سال /1±3/ سن 2 و BMI 20/3±3/8 2kg/m ( به صورت هدفمند انتخاب شدند و دو جلسه فعالیت مقاومتی را تکمیل کردند. آزمودنیها فعالیت مقاومتی را با دو نوع ارائه گوناگون پروتکل الف )از عضلات بزرگ به کوچک شامل: پرس سینه، پرس پا، سیم کش زیر بغل، سرشانه هالتر، جلو بازو، پشت بازو( و پروتکل ب )از عضلات کوچک به بزرگ: عکس ترتیب حرکات پروتکل الف( با شدت 81 % یک تکرار بیشینه انجام دادند. برای این منظور در جلسه اول و به صورت تصادفی هفت نفر از آزمودنی ها پروتکل الف )از عضلات بزرگ به کوچک( و مابقی )هشت نفر( پروتکل ب )از عضلات کوچک به بزرگ( را انجام دادند. استراحت برای هر نوبت یک دقیقه و برای هر حرکت دو دقیقه در نظر گرفته شد. یک هفته بعد، جلسه دوم فعالیت مقاومتی همانند جلسه اول اجرا شد؛ با این تفاوت که فعالیت مقاومتی برای آزمودنی های الف و ب جا به جا شد. در هر یک از پروتکل ها، خون گیری قبل از فعالیت، بلافاصله و 10 دقیقه بعد از فعالیت انجام گرفت. نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر حاکی از آن بود که غلظت ویسفاتین سرم در هر دو پروتکل الف ) P<0.05 ( و ب ) P<0.05 ( بلافاصله بعد از فعالیت نسبت به قبل از آن افزایش یافت. در موردانسولین و مقاومت به انسولین نیز، در هر دو پروتکل مقاومتی الف و ب، بلافاصله پس از فعالیت ) P<0.05 ( و 10 دقیقه پس از فعالیت ) P<0.05 ) نسبت به قبل از آن افزایش معناداری دیده شد. در کل، یافته های حاضر نشان داد که ترتیب بزرگی یا کوچکی عضلات به کار گرفته شده در ابتدای فعالیت، تاثیری بر ترشح هورمون ویسفاتین و دیگر فاکتورهای نامبرده ندارد.
پژوهشگران	داریوش شیخ الاسلامی وطنی (نفر اول)، شلیر مرادی (نفر دوم)