مشخصات پژوهش

عنوان	بررسی حساسیت مراحل مختلف لاروی بالتوری سبز معمولیChrysoperla carnea (Stephens) (Neu: Chrysopidae) به سم اسپینوزاد در شرایط آزمایشگاهی
نوع پژوهش	مقاله ارائه شده کنفرانسی
کلیدواژه‌ها	اسپینوزاد، سمیت، دشمنان طبیعی، شکارگر
چکیده	نقش شکارگر های عمومی بعنوان عواملی موثر و کارا در بیوکنترل هم بصورت تئوری و هم بصورت عملی مورد تایید قرار گرفته است. خانواده Chrysopidae شامل گونه هایی از شکارگر هستند که حشرات کامل از شهد و گرده گیاهان تغذیه می کنند، در حالی که لاروها بسیار پرخور بوده و بطور گسترده از بندپایان کوچک با بدن نرم مانند شته ها، مگس های سفید، تریپس ها تخم و لارو پروانه ها و کنه ها تغذیه می کنند. اسپینوزاد (شرکت داو آگروساینس) یکی از حشره کش های عصبی است که از تخمیر یک اکتینومیست تولید شده است. اسپینوزاد از نظر سمیت و از نظر محیطی جزء یکی از حشره کش های کم خطر طبقه بندی شده است و در برنامه های IPM به عنوان یک آفت کش biorational مطرح است. اسپینوزاد دارای سمیت فوق العاده نسبت به بالپولکداران است و بطور مشخص نسبت به دشمنان طبیعی غیرسمی گزارش شده است. در تحقیق حاضر، اثر اسپینوزاد بر روی مراحل مختلف لاروی C.Carnea مورد بررسی قرار گرفت. حشرات کامل تحت شرایط کنترل شده آزمایشگاهی دمایoC 25 و دوره نوری 16 ساعت روشنایی و 8 ساعت تاریکی پرورش داده شدند. لاروها با غلظت های مختلف اسپینوزاد تیمار شدند و تلفات در 24، 48 و 72 ساعت پس از شروع آزمایش شمارش شد. برای هر غلظت 4 تکرار و 15 لارو مورد استفاده قرار گرفت. داده های بدست آمده با روش پروبیت نرم افزاری آماری SAS تجزیه شد. نتایج حاصل از تجزیه آماری داده ها نشان می دهد که با اطمینان 99 درصد بین غلظت ها و بین زمان ها تفاوت معنی داری وجود دارد. مقایسه میانگین های مربوط به تلفات لارو سن اول بالتوری سبز معمولی در برابر سم اسپینوزاد در غلظت ها و زمان های متفاوت، نشان داد که غلظت 2500ppm از اسپینوزاد و زمان 72 ساعت بیشترین تلفات را ایجاد کرده و با افزایش غلظت و زمان میزان تلفات افزایش یافته است. مقادیر LC50 و LC95 با افزایش زمان کاهش می یابد که نشانگر افزایش تلفات با افزایش زمان می باشد. اسپینوزاد به عنوان حشره کشی که از نظر محیطی و سمیت دارای اثرات کمی نسبت به دشمنان طبیعی است، معرفی شده است و از آن در برنامه های IPM مورد استفاده قرار می گیرد اما نتایج این تحقیق نشان می دهد که دارای اثرات کشندگی زیادی نسبت به لارو های سن اول بالتوری دارد.
پژوهشگران	علی اصغر پورمیرزا (نفر سوم)، محمد حسن صفرعلیزاده (نفر دوم)، مصطفی معروف پور (نفر اول)