امنیت غذایی، به معنی دسترسی کافی و پایدار به غذای سالم و مغذی برای تمامی افراد در هر زمان، یکی از چالشهای اساسی در جهان امروز، به ویژه در کشورهای در حال توسعه است. در این راستا، کشورهای در حال توسعه با مشکلاتی در زمینه تأمین غذا برای جمعیتهای رو به رشد خود روبهرو میشوند. ساختار سنی جمعیت یکی از ابزارهای کلیدی برای درک و تحلیل مسائل امنیت غذایی است که با بررسی آن امکان اتخاذ راهکارهای اقتصادی متناسب در نقاط مختلف جهان میسر میشود. به هرحال حل مسائل مربوط با امنیت غذایی به بررسی جمعیت انسان و همچنین بررسی اثرات گروههای سنی مختلف بر متغیرهای کلان اقتصادی نیاز دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر ساختار سنی جمعیت بر امنیت غذایی در ایران است. در پژوهش حاضر با استفاده از روش گشتاورهای تعمیم یافته طی بازه زمانی 1369 تا 1401، تاثیر ساختار سنی جمعیت بر امنیت غذایی کشور ایران مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاکی از آن است که گروه سنی میانسال (64-15 ساله) در ایران دارای اثر مثبت و گروه سنی جوان (14-0 ساله) و گروه سنی سالخورده (65 ساله و بالاتر) دارای اثر منفی بر امنیت غذایی میباشند، همچنین متغیرهای شهرنشینی اثر منفی و رشد اقتصادی اثر مثبت و معنادار بر امنیت غذایی دارند. با توجه به اثر مثبت گروه سنی میانسال (64-15 سال) بر امنیت غذایی، سیاستها و برنامههای توسعه باید بر افزایش مشارکت این گروه در فعالیتهای اقتصادی و تولید مواد غذایی متمرکز شود. این امر میتواند از طریق ایجاد فرصتهای شغلی، آموزش و مهارتآموزی، و حمایتهای اجتماعی و اقتصادی محقق شود. با توجه به اثر منفی دو گروه سنی (سالخورده و جوان) بر امنیت غذایی، سیاستها باید بر حمایت از این گروهها متمرکز شود. این امر میتواند از طریق برنامههای تغذیه مدرسهای، مراقبتهای بهداشتی و درمانی، حمایتهای اجتماعی و اقتصادی برای خانوادههای دارای کودک و سالمندان محقق شود.
