زمینه و هدف: بهداشت و سلامتی جسم در راستای حفظِ جان یکی از نیازهای فطری و طبیعی انسان و از مقاصد شریعت و جزو ضروریات پنج‌گانه در فقه به‌شمار می‌آید و در آموزه‌های دینی استفاده از روش‌های درمانی برای تحقق این هدف تأکید شده است. حجامت از روش‌های درمانی باستانی است که در آن با استفاده از به جریان انداختن خون (حجامت خشک) یا خارج کردن آن از طریق خراش‌های سطحی پوستی (حجامت تَر) به بهبود یا تسکین دردهای جسمی کمک می‌کنند. این روش درمانی قبل از اسلام رواج داشته و در اسلام نیز مورد تأیید و تأکید قرار گرفته است. با توجه به این‌که خون در فقه اسلامی نجس به‌شمار می‌رود، یکی از مباحث مورد اختلاف فقیهان، تأثیر خارج شدن خون بر احکام طهارت، روزه یا حج است که استقراء و ارزیابی دلایل موافقان و مخالفان در این زمینه می‌تواند زمینه را برای ترجیح دیدگاه صواب فراهم آورد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر با روش توصیفی ـ تحلیلی از نوع تحلیل محتوا در تلاش است با واکاوی تطبیقی متون فقهی مذاهب اسلامی تأثیر حجامت را در حوزه مسائل عبادی از قبیل طهارت (غسل و وضو)، روزه و احرام بررسی نماید. نتیجه‌گیری: با جمع‌بندی دیدگاه‌های فقها و دلایل موافقان و مخالفان به‌نظر می‌رسد حجامت موجب غسل نمی‌گردد و از نواقض وضو و مبطلات روزه نیز به‌شمار نمی‌آید. با وجود اختلاف بر جواز حجامت برای مُحرِم، به‌نظر می‌رسد منعی برای حجامت ـ به‌ویژه در حالت ضرورت ـ برای مُحرم وجود نداشته باشد؛ اما پرداخت فدیه واجب است.
