موسیقی از عناصر اصلی و سبک ساز شعر است که سبب رستاخیز کلام شده و زبان شعر را از زبان عادی متمایز می سازد. در هر دوره ای شاعران اهتمام زیادی به بُعد موسیقایی شعر داشته اند. در این پژوهش ساختار موسیقایی اشعار سید قطب در چهار بُعد بیرونی، کناری، درونی و معنوی به روش توصیفی آماری بر مبنای تحلیل دیوان اشعار او بررسی شده است. سید قطب از شاعران معناگرایی است که به لفظ نیز اهمیت بسیار داده است بنابر این تحلیل جنبه های موسیقایی شعر او از جهت تناسب میان واژه و معنا، همگونی محتوایی و آوایی واژگان و کاربرد انواع صنایع بدیعی موسیقی ساز اهمیت دارد. مهم ترین نتایج حاصل از این پژوهش بیانگر آن است که در زمینه ی موسیقی بیرونی شاعر در عین رعایت تناسب بین وزن و محتوا، از تنوع نسبی اوزان بهره برده و در برخی قالب ها مثل رباعی گاه سنت شکنی و خارج از چارچوب معمول عمل کرده است. در زمینه ی موسیقی کناری تنوع روی دیده می شود. در زمینه ی موسیقی درونی نیز می توان گفت شعر او دارای غنای ایقاعی است؛ شاعر حروف را همسو با مفهوم به کار برده و تناسب میان ویژگی آوایی حروف و محتوای واژگان آشکار است. در زمینه ی موسیقی معنوی از صنایعی چون طباق، مراعات النظیر و تنسیق الصفات بهره برده است.
