از اهداف اساسی پیروزی انقلاب اسلامی رفع محرومیت از مناطق کمتر توسعه یافته و یا محروم کشور می باشد، که دولت های پس از انقلاب در این زمینه گام های مهمی نیز برداشته اند، اما به رغم تمامی تلاش های صورت گرفته، هم اکنون گستره ای از کشور که حوزه جغرافیایی با اهمیتی چون مناطق و نواحی مرزی و زیست بوم های ارزشمند طبیعی در زمره آنهاست، به دلایلی از قبیل انزوای جغرافیایی، ناهماهنگی ها، ناامنی های ناشی از جنگ تحمیلی و عوامل محدودکننده امنیت سرمایه گذاری، از چرخه توسعه بازمانده اند. تجربه برنامه ریزی کلی و سیاست محرومیت زدایی به شیوه کنونی که عدم تعادل های موجود و گسترش شکاف روزافزون میان مناطق توسعه یافته و کمتر توسعه یافته کشور را به دنبال داشته است، روشن ترین دلیل بر ناکارآمدی این روش ها است. از مسائل مهم و کلیدی که در کنار برنامه ریزی های کلان باید مستقلاً به آن پرداخت، «برنامه ریزی آمایش سرزمین» و «برنامه ریزی منطقه ای» است که یکی از سیاستهای مهم جهت تحقق اهداف مندرج در سند چشم انداز جمهوری اسلامی ایران از قبیل امنیت غذایی، بهره مندی از محیط زیست سالم و رشد پرشتاب و مستمر اقتصادی می باشد. در این مقاله نگارنده به بررسی نقش و اهمیت آمایش سرزمین جهت اجرایی کردن سند چشم انداز بیست ساله کشور و همچنین چالشهای پیش رو پرداخته است.
