به منظور بررسی تاثیر روش های مختلف شیمیایی و غیرشیمیایی در کنترل علف های هرز مزارع توت فرنگی این مطالعه در تابستان 1398 در قالب طرح آزمایشی بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه چندساله توت فرنگی سنندج اجرا گردید. تیمارهای آزمایشی در این طرح شامل تعدادی از علف کش های پیش رویشی (ایندازیفلم و تری فلورالین) و پس رویشی (تری بنورون متیل و کلودینافوپ پروپارژیل) و روش های غیرشیمیایی شامل وجین، سرکه، مالچ ها (پلاستیک شفاف و تیره، کاه و کلش و خاک اره)، شعله افکن و شاهد بود. نتایج بدست آمده نشان داد که تیمارهای مختلف دارای تاثیر معنی دار بر اغلب صفات مورد مطالعه توت فرنگی و علف های هرز بودند. نتایج این بررسی نشان داد، زیست توده علف های هرز پس از کاربرد ایندازیفلم نسبت به شاهد آلوده به علف هرز، کاهش معنی داری (97 درصد) داشت. علفکش تری بنورون متیل و مالچ خاک اره با تیمار وجین علف هرز تفاوتی نداشت و موجب کاهش 86 درصدی زیست توده علف های هرز نسبت به شاهد آلوده به علف هرز گردیدند. همچنین عملکرد توت فرنگی تحت تاثیر تیمارهای خاک اره و ایندازیفلم (02/703 و 51/686 گرم در متر مربع) دارای بیشترین مقدار بود. به طور کلی علف کش ایندازیفلم و مالچ خاک اره علاوه بر عدم تاثیر منفی بر روی میوه توت فرنگی، بدلیل کنترل مناسب علف های هرز موجب افزایش عملکرد توت فرنگی (به ترتیب 126 و 131 درصد نسبت به شاهد آلوده به علف هرز) شده و می توان جهت کنترل علف های هرز این مزارع توصیه نمود.
