فریدالدین عطار نیشابوری، از غزل سرایان و عارفان نامور قرن ششم هجری، غزلی را در بحر بسیط (از بحور ویژه شعر عربی) سروده است و این بحر در سخن فارسی، ثقیل و ناخوش آهنگ به شمار می آید و با اوزان معهود و رایج شعر فارسی سازگار نیست. در این مقاله، ضمن ذکر پیشینه ای از کاربرد بحر بسیط در شعر عربی و تأثیر آن بر سخن فارسی، غزل سروده عطار در این بحر، از لحاظ تطابق واژه های آن با ارکان بحر بسیط بررسی شده است و ثابت آمده است که در بیشتر ابیات غزل، گونه ای از گرانی و ناخوشیِ آهنگ به چشم می آید و برای رفع این سنگینی، بسیاری از واژه های فارسی به سیاق عربی، اعراب گذاری شده است و چون شاعر نیز بر این کارآگاه بوده است، از میان نزدیک به نهصد غزل خویش، تنها این غزل را در این بحرسروده است.
