صورت گرایی، رویکردی در ادبیات به شمار می آید که نظریه پردازان آن، از جنبه ژبانی به آثار ادبی نگاه می کنند و بر خلاف منتقدان قبل از خود به مسایل غیر متنی هم چون زندگی نویسنده جنبه ی روانشناخهتی اثر وی محیط اجتماعی و سیاسی وی و ... توجهی ندارند و معقدند که ادبیات را باید با قواعد و قوانین مخنص ادبیات مورد ارزیابی قرار داد. ایشان با پیش کشیدن مسئله ی آشنایی زدایی نشان دادند که موضوعات و مضامین در ادبیات همان موضوعات و مضامین سایر علوم و حتی همان موضوعات گذشته ی خود ادبیات است و این فرم و ویژگی های صوری متن است که تغییر می کند و تازه می شود و مضمونی واحد را به شکلی جدید به ما می نمایاند گویی که هرگز آنها را ندیده و نشنیده ایم. دیوان رشید یاسمی یکی از آثار برجسته ی سبک بازگشت است که در بخش هایی از آن شاعر در پی گریز از هنجار قوالب کهن شعر فارسی است و دست به قالب شکنی هایی در این زمینه می زند و هر چند موضوعات و پدیده های جدید را نیز چاشنی این قالب ها می کند اما توفیق چندانی به دست نمی آورد و باز به سراغ قصیده و غزل و مثنوی و قطعه می رود.
