هدف از این مطالعه بررسی اثر روش های مختلف فراوری اسیدی بر فراسنجه های تجزیه پذیری پوسته خارجی برنج بود. به این منظور از تکنیک کیسه های نایلونی با استفاده از دو راس گاو دارای کانولای شکمبه ای استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: شاهد (یک لیتر آب + یک کیلو گرم پوسته خارجی برنج)، اسید کلروریدریک 1 در صد (یک لیتر محلول 1 درصد اسید کلروریدریک +یک کیلو گرم پوسته خارجی برنج)، اسید کلروریدریک 2 در صد (یک لیتر محلول 2 درصد اسید کلروریدریک + یک کیلو گرم پوسته خارجی برنج)، اسید پروپیونیک 1 درصد (یک لیتر محلول 1 درصد اسید پروپیونیک + یک کیلو گرم پوسته خارجی برنج)، اسید پروپیونیک 2 درصد (یک لیتر محلول 2 درصد اسید پروپیونیک + یک کیلو گرم پوسته خارجی برنج) بودند. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که فراوری پوسته برنج با اسید کلریدریک و پروپیونیک و سیلو کردن آن سبب کاهش معنی دار (05/0P< ) بخش سریع التجزیه ((a و ثابت نرخ تجریه پذیری (C) ماده خشک نسبت به تیمار شاهد شد. فراوری با اسید کلروریدریک و پروپیونیک بخش a ، ثابت نرخ تجزیه پذیری، پتانسیل تجزیه پذیری و میزان تجزیه پذیری موثر پوسته برنج سیلو شده را کاهش داد. فراوری پوسته یرنج با اسید پروپیونیک 1% سبب کاهش معنی دار (05/0P<) بخش کند تجزیه دارای پتانسیل تجزیه پذیری شد. بنابراین فراوری پوسته برنج با اسید کلریدریک و پروپیونیک و سیلو کردن آن نمی تواند اثرت سودمندی بر تجزیه پذیری ماده خشک و ارزش غذایی آن برای دام داشته باشد.
