عثمان عزیزی

هدف از این مطالعه بررسی اثر استفاده ی انفرادی و همزمان ویتامین B12، دی سدیم فومارات و مخمر ساکارومایسس سرویسیه بر خصوصیات تخمیر شکمبه ای در شرایط برون تنی (آزمایش اول) و عملکرد و متابولیت های بیوشیمیایی خون گاوهای شیرده (آزمایش دوم) بود. آزمایش اول به منظور انتخاب بهترین سطح ویتامین B12 (50، 100 و 200 میلی گرم در لیتر محیط کشت) و ویتامین E (32 و 64 میکرولیتر) با سطح منتخب دی سدیم فومارات (10 میلی مولار) بر خصوصیات تخمیر شکمبه ای جیره ی حاوی 50:50 علوفه به کنسانتره در شرایط برون تنی انجام شد. استفاده از ویتامین E به همراه ویتامین B12 نتوانست اثر ویتامین B12 بر تخمیر شکمبه ای را بهبود دهد. افزودن ویتامین B12 (200 میلی گرم) به جیره های حاوی دی سدیم فومارات منجر به افزایش ناپدیدشدن ماده ی خشک، پروتئین خام، بازده تخمیر و کاهش غلظت نیتروژن آمونیاکی شد. در مقایسه با گروه شاهد استفاده از سطح بالای ویتامین B12 همراه با دی سدیم فومارات سبب افزایش نسبت مولی پروپیونات، کاهش نسبت استات به پروپیونات و تولید متان شد (05/0>P). افزودن مخمر ساکارومایسس سرویسیه سبب افزایش تولید گاز شد (05/0>P). در آزمایش دوم بازدهی تولید شیر به ماده ی خشک مصرفی، تولید لاکتوز شیر و نیز گلوکز خون به طور معنی داری در تیمار دی سدیم فومارات همراه با ویتامین B12 نسبت به تیمار شاهد بالاتر بود (05/0>P). دی سدیم فومارات به صورت انفرادی و همزمان موجب افزایش نسبت مولی پروپیونات شد (05/0>P). استفاده همزمان از ویتامین B12 و دی سدیم فومارات موجب کاهش بیشتری در نسبت استات به پروپیونات در مقایسه با دی سدیم فومارات به تنهایی شد (05/0>P). نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که استفاده از ویتامین B12 در زمان استفاده از دی سدیم فومارات به عنوان گیرنده هیدروژن می تواند منجر به بهبود تخمیر شکمبه ای و افزایش غلظت گلوکز خون شود.