هدف: اصطلاح «دانشجویان غیرسنتی» معمولاً به فراگیرانی با ویژگیهای اجتماعی- جمعیتشناختی خاص که با دانشجویان سنتی در آموزشعالی متفاوت هستند گفته میشود. حضور فزاینده دانشجویان غیرسنتی در کلاسهای دانشگاهی چالشها و فرصتهای منحصر بهفردی را بههمراه دارد. با وجود افزایش تعداد دانشجویان غیرسنتی تحقیقات اندکی در سطح بینالمللی به نحوۀ تعامل استادان با این دانشجویان پرداختهاند. هدف این پژوهش بررسی سطح شناخت، نگرش و رفتار اعضای هیأت علمی دانشگاه کردستان نسبت به دانشجویان غیرسنتی بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر با رویکردی کمّی و به شیوۀ توصیفی- پیمایشی انجام گرفت. نمونه 164 نفر از اعضای هیأتعلمی تماموقت بودند که با شیوۀ نمونهگیری تصادفی متناسب با حجم انتخاب شدند. ابزار گردآوری دادهها پرسشنامۀ 42 گویهای اقتباسشده خارجی بود. مُدل تحلیل عاملی حاکی از پایایی و روایی مطلوب پرسشنامه بود. یافتهها: مُدل تحلیل عاملی پرسشنامۀ حاکی از پایایی و روایی مطلوبی بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که متغیرهای جمعیتشناختی استادان با میزان شناخت، نگرش و رفتار اعضای هیأتعلمی با دانشجویان غیرسنتی همبستگی نداشتند. اما بین سطح شناخت استادان از دانشجویان غیرسنتی با نگرش و رفتار نسبت به آنان همبستگی مثبت و معنیدار وجود داشت. یعنی، استادانی که شناخت بهتری از ویژگیهای دانشجویان غیرسنتی داشتند نگرش مثبتتر و رفتار منعطفتری نیز با آنان داشتند. نتایج آزمون تی گویای آن بود که بیشتر استادان روشهای تدریس خود را برای پاسخگویی به نیازهای یادگیری دانشجویان متنوع تعدیل کردهاند. نتیجهگیری: پژوهش حاضر از اشارات کاربردی مفیدی برخوردار بود. نخست اینکه یافتهها نوعی دوگانگی در تجربیات اعضای هیئت علمی با دانشجویان غیرسنتی را برجسته میسازد. در حالیکه دانشجویان غیرسنتی غنای بیشتری به محیط کلاس میآورند، نیازهای آنها استادان را ملزمبه تغییر روشهای سنتی آموزش میکند. این انعطافپذیری، اگرچه مفید است اما میتواند برای استادانی که از حمایت کافی نهادی برخوردار نیستند، فشار ایجاد کنند دوّم، نتایج پژوهش بر اهمیت ترویج و افزایش برنامههای توسعۀ حرفهای در زمینۀ یادگیری بزرگسالان و دانشجویان غیرسنتی تأکید دارد.
