دیدگاه انسانگرایانه به آموزش و پرورش از روانشناسی، علوم انسانی و انسانگرایی اجتماعی نشأت می گیرد. دل مشغولی این دیدگاه ارزش های انسانی و احترام برای این ارزش ها است. متاسفانه امروزه بیشتر مدارس جذابیت زیادی برای دانش آموزان و والدین آن ها ندارند. احتمالاً والدین دانش آموزان مدارسی را بیشتر می پسندند که علاوه بر توجه به مسایل علمی و درسی، خودپندارۀ مثبت و مهارت های بین فردی بچه ها را تقویت کنند. هدف پژوهش حاضر آگاهی از درک و انتظار اعضای جامعۀ مدرسه (دانش آموزان، معلمان، مدیر و معاونان، والدین و کارکنان مدرسه) از مدارس دعوت کننده یا مدارس فراخوانی و استفاده از این نظرات در تغییر فضای فیزیکی و روانی مدرسه و انسانگرا تر کردن محیط مدارس است. از این رو، در این پژوهش با رویکردی تفسیری و کیفی از راهبرد پدیدارنگاری استفاده شد. با بکارگیری روش نمونه گیری هدفمند و انجام مصاحبه نیمه ساختاریافته با 40 نفر از اعضای جامعۀ مدرسه تفاوت ها در درک و آگاهی آنها در رابطه با مدرسۀ فراخوانی احصاء گردید. نتایج پژوهش پنج دیدگاه متفاوت را در رابطه با مفهوم مدرسۀ فراخوانی نشان می دهد که در طبقات توصیفی مدرسۀ فراخوانی به عنوان محیطی سازنده و محرک، محیطی برای یادگیری لذت بخش، محیط تسهیل کننده یادگیری خودراهبر، محیطی نشاط آفرین و محیطی به عنوان مدرسه خانوادگی دسته بندی شدند مقاله با ترسیم جهت گیری های درونی و بیرونی فضای نتیجه، به مدیران و معلمان راهکارهایی ارائه می دهد تا با بینشی وسیع تر و به صورت آگاهانه مدارس و کلاس های درس را به شیوه فراخوانی سازمان دهی کنند.
