لزوم هماهنگی و ارتباط آموزش و پرورش با نیازهای افراد جامعه، سبب تصویب قوانینی از جمله تأسیس مدارس خصوصی در جهت مشارکت مردم در امر آموزش و کاهش شکاف میان آموزش و مهارت های لازم در مسیر زندگی افراد می گردد. اینکه اقدامات انجام شده در این زمینه تا چه اندازه این مهم را محقق می سازد، نیازمند برنامه ریزی های دقیق از مرحله هدف گذاری تا مرحله ارزیابی پیامدهای حاصله از این اقدام است. در این راستا الگوبرداری از کشورهای پیشرفته و پیش رو در آن زمینه، راهی است برای کاهش ریسک و انجام پیش بینی های دقیق از مرحله تصمیم گیری تا ارزیابی عملکرد و بررسی اثرات آنها بر وضعیت آموزشی جامعه است. مطاله حاضر، یک مطالعه مروری با رویکرد توصیفی-مقایسه ای به مطالعه اسناد و آئین نامه های تشکیل مدارس غیرانتفاعی در ایران و مدارس چارتر در آمریکا پرداخته است. نتایج حاصل از این بررسی، وضعیت این مدارس را در دو کشور توصیف و به شباهت ها و تفاوت های این مدارس اشاره می کند. در ادامه به عوامل موفقیت زا و یا شکست این مدارس با انجام مقایسه میان اهداف تا عملکرد آنها پرداخته و پیشنهادهایی در جهت رفع چالش های موجود داده می شود.
