دانشجویان سرگردان علمی کسانی هستند که در دانشگاه ثبت‌نام کرده‌اند اما پیشرفت رضایت‌بخشی در راستای دانش‌آموختگی نداشته و اطلاعات محدودی در مورد مشاغل انتخابی، نیازهای آموزشی، یا تقاضای آینده برای آن دارند. این وضعیت که ممکن است به دلیل برخی عوامل، از جمله مشکلات تحصیلی، مالی، شخصی و عدم تعامل با استادان و سایر دانشجویان باشد. این پژوهش با رویکردی کمّی و روش توصیفی همبستگی در صدد بود با تعیین سطح «سرگردانی علمی» دانشجویان مقاطع مختلف دانشگاه کردستان میزان همبستگی دو متغیر «تعامل استاد- دانشجو» و «مشغولیت تحصیلی» با آن آزمون نماید. همچنین، بررسی میزان همبستگی عوامل جمعیت‌شناختی دانشجویان با سه متغیر مذکور مد نظر محقق بود. با توجه به با توجه به اهداف و پرسش‌های پژوهش کلیۀ دانشجویان شاغل به تحصیل در تمام مقاطع تحصیلی دانشگاه کردستان در سال 1403 که (حدود 12000 نفر) جامعۀ آماری این مطالعه را تشکیل می‌دادند. نمونه‌گیری به‌صورت تصادفی طبقه‌ای متناسب با حجم انجام گرفت در مجموع 358 نفر دانشجو در تحقیق مشارکت کردند که شامل 214 دختر و 144 پسر بودند. یافته‌ها بر اساس نتایج مقایسه میانگین ابعاد سه متغیر سرگردانی علمی، تعامل استاد با دانشجو خارج از کلاس و مشغولیت تحصیلی بر اساس جنسیت شرکت‌کنندگان گویای نبود تفاوت معناداری بین بیشتر میانگین‌های ابعاد متغیرهای مذکور بود؛ اما در خصوص مؤلفۀ تعامل دانشجویان با استادان خارج از کلاس درس، دانشجویان دختر بیشتر از دانشجویان پسر اعلام نموده‌اند که از تعامل بیشتری با استادان خارج از کلاس برخوردارند. دربارۀ مؤلفه مشغولیت تحصیلی، میانگین مشغولیت دانشجویان پسر بیشتر از دانشجویان دختر توسط خودشان اعلام شد. در رتبهبندی مؤلفه‌ها نتایج آزمون فریدمن نشان داد که بالاترین میانگین رتبه به مؤلفۀ مرور در متغیر سرگردانی علمی اختصاص دارد. بعد از مؤلفۀ فوق، مهم‌ترین مؤلفه به‌ترتیب شامل مؤلفه‌های تأکید، نتیجه‌گیری، و پیوند بودند. در خصوص متغیر تعامل با استادان مؤلفه بازخورد استادان با میانگین رتبه70/4 در رتبه اوّل و پس از آن مؤلفه تعامل، پشتیبانی، گفتگو با استادان توسط دانشجویان رتبهبندی شده بودند. نتایج بررسی فرضیات درباره عوامل تأثیرگذار بر سرگردانی علمی دانشجویان به قرار ذیل است. تعامل دانشجو با استاد و افراد متنوع دیگر در داخل دانشگاه تأثیر مثبتی بر کاهش سرگردانی علمی آنان دارند. گفتگو خارج از کلاس و بازخورد دادن استادان به تکالیف دانشجویان نیز به‌طور معناداری بر کاهش سرگردانی تأثیر گذاشته و درصد قابل‌توجهی از تغییرات را تبیین می‌کنند. پشتیبانی همۀ واحدهای دانشگاه از فرایندهای تحصیلی دانشجویان دانشگاه نیز از دیگر عوامل مؤثر شناخته شده برکاهش سرگردانی علمی دانشجویان هستند. مشغولیت بیشتر در فرایندهای در یادگیری و فعالیت‌های علمی هفتگی دانشجویان نیز به‌طور مثبت بر کاهش سرگردانی علمی آنان تأثیر دارند. سرگردانی علمی دانشجویان یک پدیدۀ چندبُعدی است که باید با رویکردی جامع و هماهنگ که شامل بخش‌های مختلف دانشگاه است، مورد توجه قرار گیرد. برخی مداخلات آموزشی و روان‌شناختی را برای حمایت از دانشجویان سرگردان علمی با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد شده است.
