هدف پژوهش حاضر، مطالعه مفهوم، ابعاد و مصادیق بهرهوری پژوهشی در نظام آموزش عالی ایران از منظر استادان دانشگاهی است. پژوهش از راهبرد کیفی بهره گرفته و با روش پدیدارنگاری انجام شده است. مشارکتکنندگان پژوهش شامل 21 نفر از استادان دارای مرتبه علمی دانشیار و استاد و بیشترین ارجاعات علمی در دانشگاههای کردستان، رازی کرمانشاه، ایلام و بوعلی سینا همدان بودند که بهصورت هدفمند انتخاب شدند و فرایند جمعآوری اطلاعات تا رسیدن به اشباع نظری ادامه یافت و دادهها با استفاده از ابزار مصاحبه نیمهساختارمند جمعآوری شدند. با استفاده از روش همسوسازی، اعتبار دادهها تأیید شد. برای تحلیل دادهها از روش تحلیل مضمون و با استفاده از نرمافزار تحلیل کیفی MAXQDA استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بهرهوری پژوهشی شامل چهار مضمون: پاسخپذیربودن پژوهش (روزآمدی، مرجعیت و جامعیت تخصصی)، اصالت مسئله پژوهش (اصالت علمی، حرفهای و اصالت کاربردی) و راهگشابودن پژوهش (افزایش سرمایه دانش، علممند کردن ادراک و شفافیت ماهیت و قلمرو پژوهش) میباشد. ابعاد و مؤلفههای بهرهوری پژوهشی نیز در سه بعد اصلی فنی و تکنیکی، محتوایی و ارتباطی شناسایی شد. بعد فنی و تکنیکی شامل: انسحام درونی، اعتبار استناد و پایایی و روایی ابزار. بعد محتوایی نشاندهنده ماهیت و هستی پژوهش است که با روش مناسب انجام گردد. بعد کارکردی هم نشانگر برایندهایی هستند که بهواسطه انجام یک کار پژوهشی و علمی حاصل میشوند.