به منظور مطالعه اثر نمک در مخلوط‌های غیرآبی شامل حل‌شونده‌های پلیمری، رفتار تعادل بخار – مایع سیستم‌های سه‌جزئی {پلیمر (۱) + پلیمر (۲) + اتانول}، {پلیمر (۱) + پلیمر (۲) + ۲-پروپانول} و {پلیمر (۱) + پلیمر (۲) + ۱-بوتانول}، در دمای 15/298 کلوین، به روش ایزوپیستیک بررسی شد. پلیمرهای مورد استفاده در این کار عبارتند از: پلی پروپیلن گلیکول با جرم‌های مولکولی ۴۰۰ و 1000 گرم بر مول (PPG400 و PPG1000)، پلی وینیل پیرولیدون با جرم مولکولی ۱۰۰۰۰ گرم بر مول (PVP10000)، پلی اتیلن گلیکول دی متیل اتر با جرم‌های مولکولی 250 و ۵۰۰ گرم بر مول (PEGDME250 و PEGDME500)، و پلی اتیلن گلیکول با جرم مولکولی 400 گرم بر مول (PEG400). اثر نوع و جرم مولکولی پلیمرها بر فعالیت و فشار بخار حلال‌های آلی بررسی شد. نتایج نشان داد که درجه حلال‌دوستی پلیمرهای مورد بررسی در هر سه حلال آلی مطالعه شده از روند نسبتا مشابهی پیروی می‌کند. وابستگی منحنی‌های هم‌فعالیت حلال به نوع و فعالیت حلال، و نیز به نوع و جرم مولکولی پلیمرها مورد ارزیابی قرار گرفت. برای پی بردن به اثر نمک‌افزونی یا نمک‌زدایی حاکم بر رفتار سیستم‌های مورد بررسی، انحراف غلظت‌های تعادلی ایزوپیستیکی از رفتار شبه ایده‌ال (رابطه خطی ایزوپیستیکی) محاسبه شد. هیچ‌کدام از سیستم‌های سه-جزئی {پلیمر (۱) + پلیمر (۲) + اتانول/۲-پروپانول/۱-بوتانول} انحراف منفی معنی‌داری از رابطه خطی ایزوپیستیکی نشان ندادند. این یافته‌ها حاکی از آن است که برخلاف سیستم‌های آبی حاوی دو حل‌شونده پلیمری که می‌توانند سیستم دوفازی آبی تشکیل دهند، سیستم‌های آلی بررسی شده در این کار پتانسیل دوفازی شدن ندارند. در سیستم‌های سه‌تایی {PVP + پلیمر (۲) + اتانول/۲-پروپانول/۱-بوتانول} منحنی‌های هم‌فعالیت حلال بصورت محدب هستند، یعنی غلظت‌های تعادلی ایزوپیستیکی انحراف مثبت از رفتار شبه‌ایده‌ال نشان می‌دهند. در این سیستم‌ها برهمکنش‌های ترجیحی بین PVP و پلیمر (۲) وجود دارد و افزودن یکی از پلیمرها به محلول آلی شامل پلیمر دیگری، موجب افزایش حلالیت و کاهش ضریب فعالیت پلیمرها می‌شود (اثر نمک-افزونی). ولی در سایر سیستم‌های سه‌تایی مورد بررسی، غلظت‌های تعادلی ایزوپیستیکی از رابطه خطی ایزوپیستیک پیروی می-کنند و رفتار شبه‌ایده‌ال دارند. در چنین سیستم‌های افزودن پلیمر دوم تأثیری بر حلالیت و ضریب فعالیت پلیمر اول ندارد.
