دانشگاهها و مراکز آموزش عالی کشور علی الخصوص در حوزه علوم انسانی در راستای انجام رسالتها و وظایف خود همواره با مسایل و مشکلاتی دست به گریبان بوده که تداوم آن چالش ها و نارسایی ها، کاهش منزلت علمی و پژوهشی این نظام مهم را در پی داشته که نهایتاً به افت شدید کیفیت آموزش، تدریس و پژوهش در مراکز دانشگاهی منجر خواهد شد. بر اساس نتایج بررسی های اخیر مرکز علم سنجی کشور در سال 1384 و 1385 علیرغم حرکت رو به جلو محققان کشور در تولید علم، اما هنوز جایگاه کشور از نظر فعالیتهای علمی و پژوهشی اساتید و سهم کشور در تولید دانش بشری وضعیت مطلوبی ارزیابی نمی شود. این وضعیت در علوم انسانی و اجتماعی اسف بار است. زیرا از مجموع 3400 مقاله ISI محققان کشور در سال 2005، فقط 320 مقاله به محققان حوزه علوم انسانی و اجتماعی مربوط می شود. اینها نشان دهنده ضعف عمومی فعالیتهای پژوهشی در حوزه علوم انسانی مراکز دانشگاهی کشور در مقایسه با دیگر حوزه های علمی است. لذا این مطالعه با هدف آسیب شناسی نا کارآمدی فعالیتهای پژوهشی و جایگاه و اعتبار پایین تحقیقات در حوزه علوم انسانی و اجتماعی در صدد تبیین راهبردهایی است که به بهبود عملکرد پژوهشی اعضای هیأت علمی در علوم مذکور منجر گردد. جامعه و نمونه آماری شامل اعضای هیأت علمی دانشکده های علوم انسانی در دانشگاههای کردستان، رازی کرمانشاه و بوعلی همدان بود که در نهایت 79 نفر از آنان پرسشنامه ارسالی تکمیل کرده و عودت دادند. نتایج این مطالعه حاکی از آن است ناکارآمدی تحقیقات در حوزه علوم انسانی ناشی از علل و عوامل متعدد فردی، سازمانی و فرهنگی و من جمله پیچیدگی در ماهیت خود این علوم و آزمودنیهای آن یعنی انسان است. آنچه وخامت اوضاع پژوهش در این علوم را بیش از حد واقعی آن می نمایاند، استفاده نابجا از معیارهای سنجش علم و تولید علم است. معیارهایی که اساساً با ماهیت و چگونگی فرایند فعالیت پژوهشی در این علوم بیگانه است.
