چکیده: هدف: طلاق یکی از آسیب زاترین بحران های روانی _ اجتماعی است که تاثیراتِ مخربی بر فرزندان به ویژه در دوره ی نوجوانی دارد. این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی – رفتاری بر مشکلات رفتاری، امید به زندگی و خودکارآمدی دانش آموزان خانواده های طلاق شهر سنندج صورت گرفت. روش : روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر سنندج در سال تحصیلی 95-96 بود. نمونه مورد مطالعه 30 نفر بود که به شیوه نمونهگیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15نفر) به طور تصادفی جایگزین شدند. برنامه ی مداخله درمان شناختی – رفتاری به شیوه بک بود که در 8 جلسه بر روی مشارکت کنندگانِ گروه آزمایش اجرا شد و گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. پرسشنامه های مورد استفاده جهت جمع-آوری داده ها پرسشنامه خودکارآمدی شرر مادوکس، مِرکاندانتِ و روگِرس، چک لیست تجدیدنظرشده ی مشکلات رفتاری (RBPC) و پرسشنامه امید به زندگی میلر و پاورز (MHS) بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 21 و در قالب روش تحلیل کواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های پزوهش حاضر نشان داد که درمان شناختی- رفتاری بر کاهش مشکلات رفتاری و افزایش امید به زندگی و خودکارآمدی دانش آموزان دارای والدین مطلقه تاثیر معناداری دارد (P<0/05). نتیجه گیری: نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که پروتکل شناختی _ رفتاری مورد استفاده در این پژوهش می تواند توسط مراکز درمانی و آموزشی جهت کاهش مشکلات رفتاری، امید به زندگی و خودکارآمدی دانش آموزان به ویژه دانش آموزان دارای والدین مطلقه مورد استفاده قرار گیرد.
