هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامۀ تنظیم هیجان به روش طرحواره رمانیِ هیجانی بر تاب آوری پریشانی و توانمندی در مادرانِ کودکان مبتلا به اختلال درخودماندگی است. روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری این پژوهش مشتمل بر همۀ مادران کودکان دچار اختلال درخودماندگی در شهر اصفهان بود. نمونه از 40 نفر تشکیل شد که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی، در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین گردیدند. متغیر مستقل، مداخله تنظیم هیجان به روش طرحواره درمانی هیجانیِ لیهی است که در 8 جلسه، بر گروه آزمایش اجرا شد. ابزارهای پژوهش عبارتند از مقیاس توانمندی خانواده (FES) و مقیاس تاب آوری پریشانی (DTS). برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های پژوهش نشان می دهند که مداخله تنظیم هیجانِ گروهی به روش طرحواره درمانیِ هیجانی در مادرانِ دارای فرزند دچار اختلال درخودماندگی، باعث افزایش توانمندی و تاب آوری پریشانی می شود (01/0P<).
