هدف از پژوهش تعیین اثربخشی درمان وجودی به شیوه گروهی بر تمایزیافتگی و الگوهای ارتباطی دختران دانشجوی مرحله عقد بوده است. روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آمون-پس آزمون با گروه کنترل بوده و جامعه ی آماری مورد مطالعه کلیه دانشجویان عقد کرده ی دانشگاه کردستان در سال تحصیلی 91-92 بودند. از بین کسانی که نمرات پایین تری را به تناسب سطح تمایز خود و الگوی ارتباطی کسب کردند به شکل تصادفی20 نفر برگزیده شدند و نهایتا با انتخاب تصادفی10نفر در گروه آزمایش و 10 نفر در گروه کنترل گمارده شدند. آزمودنی های گروه آزمایش به مدت 10جلسه به صورت گروهی درمان وجودی را تجربه کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. داده های پرسش نامه های پژوهش با استفاده از نرم افزار 16spss و روش آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است پس از مداخله به شیوه ی وجود درمانی در گروه، آزمودنی های گروه آزمایش در متغیرالگوی ارتباطی سازنده متقابل افزایش و در متغیر متوقع/کناره گیر کاهش معناداری را در مقایسه با گروه کنترل نشان می دهند همچنین در متغیر تمایزیافتگی، جایگاه من و واکنش عاطفی افزایش معناداری را در مقایسه با گروه کنترل نشان می دهد. یافته ها نشان داد که درمان وجودی به شیوه گروهی شیوه ای اثربخش و سودمند در جهت بهبود الگوهای ارتباطی و افزایش تمایزیافتگی و جایگاه من و کاهش واکنش عاطفی در دانشجویان دختر عقد کرده می باشد.
