وجود فرزند مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی در خانواده ها می تواند منجر به افسردگی و اضطراب مادران، احساس ناتوانی در ایفای نقش والدینی و احساس عدم کفایت در امر تربیت فرزند شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افسردگی و اضطراب مادران دارای فرزند نارسایی توجه/بیش فعالی بود. در مطالعه حاضر که یک طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود، نمونه مورد مطالعه به روش نمونه گیری در دسترس و از مادران دارای فرزند نارسایی توجه/بیش فعالی مراجعه کننده به کلینیک های روان شناسی و روان پزشکی شهر سنندج انتخاب شد، که از میان آن ها تعداد30 نفر به طور تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون، به منظور سنجش میزان افسردگی و اضطراب، از پرسشنامه افسردگی و اضطراب بک و برای سنجش علائم بیش فعالی کودکان از پرسشنامه کانرز والدین استفاده شد. گروه آزمایش تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، طی 8 جلسه 2 ساعته قرار گرفت و گروه کنترل، هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. در مرحله پس آزمون، پرسشنامه های فوق روی هر دو گروه مجددأً اجرا شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که در مرحله پس آزمون نمرات افسردگی و اضطراب به طور معناداری کاهش یافته است. بنابراین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، بر درمان افسردگی و اضطراب مادران دارای فرزند نارسایی توجه/بیش فعالی مؤثر بوده است. نتایج بر اهمیت کاربرد این مداخلات بر علایم افسردگی و اضطراب در مادران دارای فرزند نارسایی توجه/بیش فعالی و ارائه افق های جدید در مداخلات بالینی این مادران و فرزندان این بیماران تأکید دارد.
