برای بررسی تاثیر کود اوره،کود زیستی نیتروکسین و اثر متقابل آنها بر روی برخی صفات فیزیولوژیکی توت فرنگی تحت شرایط کم آبی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 تکرار و12 تیمار با تیمار تنش خشکی (10- بار) و شاهد (آبیاری کامل) به عنوان فاکتور اصلی و تیمار کود اوره در دو سطح دو سطح ( 70=U1 و 140=U2 کیلوگرم در هکتار)، کود نیتروکسین (200 سی سی به ازاء هر100 متر مربع)،کود اوره(U1)+کود نیتروکسین،کود اوره(U2)+نیتروکسین و شاهد (بدون کود دهی) به عنوان عامل فرعی، انجام شد. طبق نتایج بدست آمده در این پژوهش تنش خشکی کاهش معنی داری در پایداری نسبی غشاء و رشد رویشی ایجاد کرد. تیمارهای کودی سبب افزایش پایداری نسبی غشاء، وزن خشک ریشه، وزن خشک اندام هوایی و نسبت وزن خشک ریشه به اندام هوایی و وزن خشک کل در شرایط تنش کم آبی و آبیاری در مقایسه با تیمار بدون کود گردیدند. بیشترین شاخص پایداری غشاء سلولی در تنش کم آبی مربوط به تیمار اوره(U1) و کمترین آن مربوط به شرایط کم آبی بدون تیمار کودی بود. میزان مالون دی آلدئید در تیمار تنش خشکی و در اثر کاربرد کود اوره(U2) بالاترین و در شرایط آبیاری کامل و تیمار بدون کود و تیمار کود اوره (U1) پایین ترین بود. بیشترین وزن خشک ریشه در شرایط کم آبی در تیمار اوره (U1)+ نیتروکسین و نیتروکسین به تنهایی مشاهده گردید. وزن خشک اندام هوایی در شرایط تنش کم آبی در تیمار اوره (U1) و اوره (U1)+ نیتروکسین افزایش و در تیمار تنش کم آبی بدون تیمار کودی کمترین میزان را داشت. وزن خشک کل در اثر تنش کم آبی کاهش یافته و بیشترین میزان آن در شرایط کم آبی در تیمار اوره (U1) و در شرایط آبیاری کامل در تیمار اوره(U2)+ نیتروکسین بود. نسبت وزن خشک ریشه به اندام هوایی در تیمار آبیاری کامل و تنش کم آبی در تیمار کود زیستی نیتروکسین افزایش یافت. بر اساس این نتایج به نظر می رسد تیمار کودی با توسعه ریشه به جذب آب و مواد غذایی و تثبیت نیتروژن کمک کرده و سبب افزایش رشد رویشی و پایداری نسبی غشاء و کاهش پراکسیداسیون لیپیدی گردیده و در نهایت پایداری گیاه در برابر خشکی را افزایش داده اند.
