محمد رستمی

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین علائم استرس پس از سانحه با رشد پس از سانحه در دانش‌آموزان متوسطه دوم با تجربه تروما و نقش میانجیگری تاب‌آوری و خودکارآمدی تحصیلی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانش‌آموزان مشغول به تحصیل در دوره متوسطه دوم مدارس عادی شهر سنندج سال تحصیلی 1402-1401 بود. با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند به تناسب کل جامعه 415 دانش‌آموز انتخاب گردید. برای جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه استرس پس از سانحه (PCL-5)، پرسشنامه رشد پس از سانحه تدسکی و کالهون (1996)، پرسشنامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون (2003) و پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی مک ایلروی و بانتیگ (2002) استفاده شد. داده-ها با استفاده از روش معادلات ساختاری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج به‌دست آمده از پژوهش نشان داد که بین استرس پس از سانحه با رشد پس از سانحه، خودکارآمدی تحصیلی و تاب آوری رابطه‌ی منفی و معنا داری وجود دارد. همچنین، هر یک متغیرهای تاب آوری و خودکارآمدی تحصیلی قادرند نقش میانجی را در رابطه‌ی بین علائم استرس پس از سانحه و رشد پس از سانحه ایفا کنند. بر همین اساس می‌توان نتیجه گرفت، هر یک از متغیرهای خودکارآمدی تحصیلی و تاب آوری قادرند بر کاهش علائم اختلال استرس پس از سانحه و متقابلاً افزایش رشد پس از سانحه در دانش آموزان با تجربه تروما اثرگذار باشند. لذا تأکید و توجه به این متغیرها در مشاوره با دانش آموزان دارای علائم اختلال استرس پس از سانحه در مدارس کمک کننده خواهد بود.