محمود کوشش صبا

پرورش توت فرنگی یکی از با ارزش ترین کشت ها برای کشاورزان در غرب کشور می-باشد. توت فرنگی میوه ای است که به سرعت فاسد می گردد و انبارداری آن به ندرت صورت می گیرد بنابراین مسائل بازاریابی، اهمیت بررسی راه های مناسب افزایش عمر انباری این محصول تجملی را طلب می کند. در همین راستا تحقیقی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با دو عامل بسته بندی فعال (هشت سطح) و زمان های مختلف نگهداری (شش سطح شامل روزهای صفر، 4، 8، 12، 16 و 20 روز نگهداری) با 3 تکرار روی توت فرنگی رقم پاروس انجام گرفت. تیمارها شامل پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس 1 درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس 3 درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات اکسید روی 1 درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات اکسید روی 3 درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس 1 درصد + نانو ذرات اکسید روی 1 درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس 1 درصد + نانو ذرات اکسید روی 3 درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس 3 درصد + نانو ذرات اکسید روی 1 درصد، پوشش پلی اتیلنی با نانو ذرات رس 3 درصد + نانو ذرات اکسید روی 3 درصد و پوشش پلی اتیلن معمولی بود. نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد، افزایش زمان نگهداری سبب افزایش درصد کاهش وزن میوه، سفتی بافت میوه و افزایش شاخص پوسیدگی می گردد، که بالاترین درصد کاهش وزن میوه و سفتی بافت میوه در بسته بندی شده با پوشش پلی اتیلن معمولی و کمترین آن در میوه های بسته بندی شده با پوشش های پلی اتیلن حاوی نانو ذرات روی و رس مشاهده شد. شاخص های رنگ از قبیل L*، a*، b* و کروما میوه توت فرنگی طی نگهداری کاهش یافت و بالاترین شاخص های رنگ در تیمار اکسید روی 1 درصد مشاهده گردید. رنگدانه های فتوسنتزی شامل محتوای کلروفیل a و b روند افزایشی و غلظت آنتوسیانین طی روزهای نگهداری روند کاهشی داشتند. مواد جامد محلول و ویتامین C طی روزهای نگهداری روندی کاهشی داشتند، اما فنول کل و فلاونوئید کل روند صعودی و به تبع فعالیت ضداکسایشی کل بالاتری داشتند. نتایج این مطالعه نشان داد به-کارگیری نانوذرات فعال می تواند مفید واقع گردد.