نوشتن به یک زبان، یکی از راه های حفظ آن زبان است و نوشتار، الگوهای خاص خود را دارد. در رسانه های نوشتاری گونۀ زبانی کردی جنوبی، شواهدی از فقدان یک روش یکدست در نوشتار، به ویژه از نظر قواعد دستورزبان، به چشم می خورد. این تفاوت ها در واقع در حد تفاوت-های لهجه ای در این گونۀ زبانی است، اما همین تفاوت های اندک، به واسطۀ نام گذاری های متعدد، باعث ایجاد نگرش واگرایانه در میان گویشوران شده است. آموزش به زبان مادری که یکی از اصول بنیادین حقوق بشر است، در گرو برنامه ریزی و آماده سازی منابع آموزشی است.این مهم در گرو دست یابی به قواعدی کلی و یک دست است که بتوان بر مبنای آن، کتب آموزشی این گونۀ زبانی را تدوین کرده و آن را به یک برنامۀ آموزشی تبدیل نمود. با دست یافتن به یک گونۀ نوشتاری معیار، آموزش زبان آسان شده و محتملاً تقویت کنندۀ احساس تعلق نمودن همۀ گویشوران این گونۀ زبانی، به یک گونۀ زبانی واحد خواهد بود. به این منظور، پژوهش حاضر در بستر نظری دست به برنامه ریزی زبان زده است. اساس برنامه-ریزی زبانی این پژوهش، تمرکز بر صرف فعل در نوشتار گونۀ زبانی کردی جنوبی است که در دو مرحلۀ گردآوری اطلاعات و برنامه ریزی انجام می گیرد. در مرحلۀ گردآوری اطلاعات، صرف مصدرهای کردن، دادن، دیدن، آمدن، آوردن، شنیدن، توانستن، خواستن و گفتن در زمان های گذشتۀ ساده، حال کامل، گذشتۀ استمراری، گذشتۀ کامل، گذشتۀ التزامی، حال اخباری و حال التزامی تهیه شده است و در مرحلۀ برنامه ریزی، از طریق واج شناسی زایشی صورت های زیرساختی این تنوعات مشخص شده اند و در نتیجه به کمک صورت های زیرساختی، جمعیت گویشوران هریک از صورت های روساختی و نگاهی به الگوهای پربسامد در رسانه های نوشتاری و در چارچوب ویژگی های زبانی مجموعۀ زبان کردی و شاخه های آن، الگویی پیشنهادی برای صرف فعل در نوشتار معیار گونۀ زبانی کردی جنوبی به دست آمد.
