اگرچه جنگل‌های زاگرس از سال 1340 به عنوان جنگل‌های حفاظتی-حمایتی اعلام شده‌اند ولی ساکنان محلی زاگرس برای گذران زندگی و تأمین بخشی از معیشت خود به این جنگل‌ها وابسته‌اند. کمبود چراگاه‌های مرتعی و در نتیجه کمبود علوفۀ مورد نیاز برای تعلیف دام‌‌ها به ویژه در فصل زمستان در زاگرس شمالی از دلایل وابستگی ساکنان محلی زاگرس به این جنگل‌ها می‌باشد. در نتیجه با وجود ممنوعیت قانونی هرگونه برداشت از جنگل، ساکنان محلی به طور سنتی از این جنگل‌ها بهره‌برداری می‌کنند. به برداشت‌های که ساکنان محلی زاگرس، بر اساس دانش سنتی خود از منابع جنگلی انجام می‌دهند، بهره‌برداری‌های سنتی گفته می‌شود.
