ناحیه رویشی زاگرس به عنوان یکی از مهمترین نواحی رویشی ایران، با قدمت 5500 سال و مساحت 6-5 میلیون هکتار، اصلی ترین رویشگاه جنس بلوط در ایران است که از سردشت در آذربایجان غربی تا فیروزآباد در استان فارس، 11 استان کشور (آذربایجان غربی کردستان، کرمانشاه، ایلام، چهارمحال و بختیاری، خوزستان و لرستان، کهگیلویه و بویراحمد و فارس) را در بر می گیرد و 40 درصد مساحت جنگل های ایران را شامل می شود. ارتفاع در زاگرس از 600 تا 2400 متر از سطح دریا نوسان دارد. 40 درصد نزولات آسمانی ایران در زاگرس اتفاق می افتد. 2000 تا 2500 گونه گیاهی و بیش از 140 گونه چوبی (درختی و درختچه ای) از ناحیه رویشی زاگرس گزارش شده است. زاگرس زیستگاه گونه های جانوری متعددی است و فون بسیار غنی دارد. زاگرس سکونت گاه 80-70 درصد جمعیت عشایری ایران است. ساکنان 5400 روستای منطقه زاگرس (1.5میلیون نفر) برای تأمین بخشی از معیشت خود به این جنگل ها وابستگی مستقیم دارند. به موارد ذکر شده باید کارکردهای اکولوژیکی معمول پوشش جنگلی از جمله ترسیب کربن، تولید اکسیژن، حفظ خاک، تنظیم چرخه آب و سایر خدمات و ارزش های زیست محیطی پوشش جنگلی را اضافه نمود. بنابراین بوم سازگان جنگلی بلوط غرب از لحاظ اجتماعی- اقتصادی (وابستگی ساکنان محلی به برداشت برگ، بذر و انواع گال ها از درختان بلوط، برداشت گزو از درختان مازودار، برداشت شیره سقز از درختان بنه، تولید زغال چوب و برداشت علوفه کف جنگل) و اکولوژیکی (حفظ آب و خاک و تأثیرگذاری مستقیم بر شرایط آب و هوایی و شرایط زیست) از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ایجاد رویکرد مشارکتی در چهارچوب یک سیاست جنگلداری گذار، بهترین راهکار برای حفظ و توسعه جنگل های زاگرس می باشد.
