برای درک ارزش و اهمیت جنگل های زاگرس کافی است بدانیم: ناحیه رویشی زاگرس، به عنوان یکی از مهمترین نواحی رویشی ایران، با قدمت 5500 سال و مساحت فعلی 6 میلیون هکتار، به عنوان اصلی ترین رویشگاه جنس بلوط در ایران از سردشت در آذربایجان غربی تا فیروزآباد در استان فارس، 11 استان کشور (آذربایجان غربی کردستان، کرمانشاه، ایلام، چهارمحال و بختیاری، خوزستان و لرستان، کهگیلویه و بویراحمد و فارس) را در بر می گیرد و 40 درصد مساحت جنگل های ایران را شامل می شود. (دامنه ارتفاعی درجنگل های زاگرس از 600 تا 2400 متر از سطح دریا نوسان دارد. 40 درصد نزولات آسمانی ایران در زاگرس اتفاق می افتد (متوسط بارش سالانه در زاگرس بین 300 تا 600 میلی متر و حداکثر آن 900 میلی متر در سال ). از لحاظ تنوع گیاهی: در زاگرس بین 2000 تا 2500 گونه گیاهی و بیش از 140 گونه چوبی (درختی و درختچه ای) گزارش شده که متأسفانه بدلیل فرسایش گونه ای بیشتر آنها یا از بین رفته اند و یا در معرض نابودی هستند. زاگرس در کنار فلور بسیار غنی، زیستگاه گونه های جانوری متعددی بوده و هست و فون بسیارمتنوعی داشته که متاسفانه به مانند پوشش گیاهی در معرض تهدید جدی قرار دارد.. زاگرس سکونت گاه 80-70 درصد جمعیت عشایری کشور است و بالغ بر 1.5 میلیون نفر ساکنان 5400 روستا (از بیش از 10 میلیون نفرجمعیت ساکن در زاگرس) برای گذران زندگی و یا برای تأمین بخشی از معیشت خود به این جنگل ها وابستگی مستقیم دارند. به موارد فوق باید کارکردهای اکولوژیکی معمول پوشش جنگلی از جمله ترسیب کربن، تولید اکسیژن، حفاظت خاک و سایر خدمات و ارزش های زیست محیطی جنگل را نیز باید اضافه نمود. بنابراین بوم سازگان جنگلی بلوط غرب از لحاظ اجتماعی- اقتصادی (وابستگی ساکنان محلی به برداشت برگ، بذر و انواع گال ها از درختان بلوط، برداشت گزو از درختان مازودار، برداشت شیره سقز از درختان بنه، تولید زغال چوب و برداشت علوفه کف جنگل) و اکولوژیکی (حفظ آب و خاک و تأثیرگذاری مستقیم بر شرایط آب و هوایی و شرایط زیست) از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
